105317

25. Zwyczaj międzynarodowy

Zwyczaj - zgodne postępowanie państw tworzące praktykę.

Dla istnienia zwyczaju niezbędna jest równocześnie :

zgodna praktyka państw tzw. element obiektywny. Jest to przede wszystkim działalność wszelkich organów państwowych w ramach ich kompetencji. Praktykę można podzielić na: zbiorową działalność organizacji międzynarodowych, zawieranie umów międzynarodowych) oraz na indywidualną. Ta z kolei na zewnętrzną (szeroko pojęta działalność dyplomatyczna) oraz wewnętrzną (działalność ustawodawcza, sądownicza, administracyjna). Praktyka musi być też nieprzerwana, przeświadczenie państw źe praktyka ta tworzy prawo tzw. element subiektywny

Istotny jest również element czasu. Praktyka państw powinna być odpowiednio długotrwała, jednak sam przez się nie jest to wymóg kategoryczny. Okres zależy każdorazowo od okoliczności w jakich powstaje dany zwyczaj. Równie ważna jest powszechność. Dla powstania normy wystarczy praktyka państw biorących udział w danej dziedzinie obrotu międzynarodowego i milczenie innych.

Dowód istnienia normy zwyczajowej - to głównie praktyka państw, ustawodawstwo wewnętrzne, oświadczenia składane przez pełnomocnych przedstawicieli państw, umowy międzynarodowe i judykatura i doktryna.