101628

. Zwózki zawodowe w II RP

-    prawo do koalicji( zrzeszania się) regulował dekret z 8.02.1919, prawo do tworzenia związków zawodowych przysługiwało pracownikom najemnym na zasadzie swobody

-    wymogiem działania związku była jedynie jego rejestracja, jej odmowa, zawieszenie działalności lub rozwiązanie związku mogło następie jedynie na podstawie prawomocnego orzeczenia sądowego

-    działalność związku była poddana tylko kontroli insekcji pracy

-    swoboda tworzenia i działalności związków ograniczone zostały w 1932, kiedy rozciągnięto na nie przepisy ustawy o stowarzyszeniach. Wprowadziła ona obowiązek dostarczenia na wsnioek organów administracyjnych protokołów posiedzeń, ksiąg i innych dokumentów, oraz spisu członków Przewidziano możliwość zawieszenia działalności łub rozwiązania związku ze względu na niebezpieczeństwo zagrożenia spokoju i porządku publicznego

-    związki zawodowe występowały jako uczestnicy układów zbiorowych, delegowały przedstawicieli na ławników do sądów pracy i członków komisji rozjemczych, brały udział w rozstrzyganiu zatargów zbiorowych. W ministerstwie pracy i polityki społecznej przedstawiciele związków uważani byli za reprezentantów ogółu pracowników

-    największym mankamentem ruchu związków było jego polityczne i organizacyjne rozbicie, istniało ponad 300 związków', skupiających około 800 tys pracowników, w celu wzmocnienia pozycji związki zawodowe zaczęły tworzyć centrale związkowa, największą spośród nich był Związek Stow^ratzryszeń Zawodowych w Polsce, z siedzibą w Warszawie, zdominowany przez PPS

-, chociaż rozdrobnione, odgrywały rolę grup nacisków w sporach z pracodawcami. Do koordynacji działań powołano centralne związkowe grupujące związki główne wg kryteriów polityczno - społecznych