107523

VI 1955 - Ministrowie Spraw Zagranicznych państw EWWiS na konferencji w Messy nie (Włochy)

zdecydowali rozszerzyć integrację gospodarcze, przy fiasku prób integracji politycznej; uznano także za konieczne rozpoczęcie prac nad utworzeniem organizacji do pokojowego wykorzystania energii atomowej

XI    1955 - Komitet Spaaka przedłożył plan utworzenia przez 6 państw EWWiS Europejskiej Wspólnoty

energii Atomowej (ERURATOM)

XII    1955 - Rada Ministrów Rady Europy przyjmuje jako swoje godło niebieską flagę z 12 gwiazdami

1956 - plan Monneta

VI/V 1956 - Raport Spaaka; komitet Paul-Henri'ego Spaak’a przedstawia członkom EWWiS raport dotyczący projektu Traktatów Wspólnotowych przewidujących utworzenie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej oraz Euratomu.

25 III 1957 - Rzym, traktaty rzymskie, na mocy 2 odrębnych układów powołano Europejską Wspólnotę Gospodarczą (EWG) oraz Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (EURATOM)

1 I 1958 - wejście w życie traktatów rzymskich, zawartych na czas nieokreślony; Traktat o Unii

Europejskiej z 7 II 1992 zmienił nazwę EWG na Wspólnotę Europejską (WE) z dniem 1 XI 1993

1960 - utworzenie Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) przez Austrię, Danię,

Norwegię, Portugalię, Szwajcarię, Szwecję i WB jako odpowiedź na powołanie EWG;

1960    - Organizacja Europejskiej Współpracy Gospodarczej (OEEC) przekształca się w Organizację

Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD)

1961    - plan Foucheta (Przewodniczący Komisji Europejskiej), przewidywał on utworzenie Unii Narodów

(Państw) Europejskich;

1961 - W życie wchodzą rozporządzenia ustanawiające W spoiną Politykę Rolną (WPR)

1963 - Francja (Charles de Gaulle) wetuje przyjęcie YVB do Wspólnot

8 VI 1965 - traktat fuzyjny, który ustanawiał wspólne organy i instytucje dla 3 Wspólnot Europejskich.

1966 - Luksemburg, podpisano tzw. kompromis luksemburski, który przyjmował formułę, iż gdy w grę wchodzić będą żywotne interesy jednego lub kilku państw, wówczas wymagana będzie jednomyślność; Problemem było jednak zdefiniowanie terminu „ważny interes narodowy" co spowodowało częste blokowanie podejmowania decyzji w pracach EWG przez państwa członkowskie. Od tej pory solidarnie obowiązywała zasada „wszyscy albo nikt". Dzięki temu Francja, po prowadzeniu przez siedem miesięcy polityki „pustego krzesła”, zajmuje ponownie swoje miejsce w Radzie. Utrudniało to jednak postępy integracyjne, czego przykładem może być Wielka Brytania, która niechętnie zapatrywała się na wzrost znaczenia instytucji europejskich. Proces decyzyjny został poprawiony w Jednolitym Akcie Europejskim, który stanowił koniec stosowania mechanizmu kompromisu luksemburskiego

1969 - Plan Barre’a - wiceprzewodniczący Komisji Europejskiej Raymond Barre przedstawia plan harmonizacji polityki gospodarczej i walutowej EW^G oraz utworzenia systemu wspierania sztywnych kursów wymiany walut krajów członkowskich.