108757

wstępny stopień odpylania gazów. Specyficzny rodzaj złoża filtracyjnego zastosowany został w płuczce ze złożem fluidalnym. Tu złoże składa się z lekkich kulek o średnicach 30—40 mm unoszonych przez gaz przepływający od dołu. Kulki wykonują ustawiczne, nieregularne ruchy wewnątrz złoża, poruszając się w różnych kierunkach, zderzając się i ocierając się o siebie oraz wykonując ruchy dookoła swoich osi. Dzięki temu uzyskuje się bardzo intensywne, turbulentne mieszanie cieczy z pyłem zwiększające znacznie efektywność zderzeń ziaren pyłu z kroplami, a także wnikanie ziaren (nawet trudno zwilżanych) w głąb kropel. Jednocześnie w płuczce ze złożem fluidalnym nie zachodzi niebezpieczeństwo zarastania złoża ze względu na proces wzajemnego samooczyszczania się kulek w trakcie nieustannego ruchu. Ma istotne znaczenie dla efektywnego, bezawaryjnego prowadzenia procesu odpylania.

Płuczki barbotażowe.

Barbotażem nazywany jest przepływ gazu przez ciecz. Gaz przepływa w postaci pęcherzyków otoczonych warstwą cieczy. Ponieważ w czasie przepływu następuje wzburzenie cieczy, ziarna pyłu, które zderzą się z jej powierzchnią, zostaną wytrącone ze strumienia gazu. Przy dużej prędkości przepływu gazu ilość tworzących się pęcherzyków jest tak duża, że tworzą dynamiczną pianę, zanikającą z chwilą przerwania przepływu gazu. Pęcherzyki gazu w systemie piany ulegają ciągłemu niszczeniu i odnawianiu, przez co zwiększa się bardzo prawdopodobieństwo kontaktu wszystkich ziaren pyłu z cieczą. Przy ustalonym przepływie gazu wytwarza się quasi-stacjonarny stan równowagi dynamicznej, o niemal stałej wysokości ruchomej piany, przy czym skuteczność odpylania zależy w dużym stopniu od tej wysokości. Zjawisko barbotażu wykorzystane jest do odpylania gazów przemysłowych w płuczkach uderzeniowych, pianowych i płuczkach z labiryntowym zamknięciem wodnym.

płuczka uderzeniowa:

Zasada działania płuczki uderzeniowej jest bardzo prosta. Zapylony gaz wypływa z dużą prędkością (40-100 m/s) z przewodu ukształtowanego w formie dyszy i uderza o swobodną powierzchnię wody, znajdującą się tuż pod wylotem gazu z dyszy. Woda zostaje silnie wzburzona tworząc ruchomą pianę. Ziarna pyłu są tu wytrącane ze strumienia gazu głównie dzięki sile bezwładności przy gwałtownej zmianie kierunku przepływu gazu po wylocie z dyszy, jednak istniejąca warstwa barbotażowa polepsza skuteczność działania odpylacza.

płuczka pianowa:

Schemat działania płuczki pianowej. Zasadniczym jej elementem jest perforowana półka stalowa, na którą napływa cienką płaszczyzną woda. Woda przelewa się przez oczka półki, przez które jednocześnie przepływa zapylony gaz doprowadzony do odpylacza od dołu. Powoduje to silne wzburzenie wody na półce prowadzące do powstania ruchomej piany. Ziarna pyłu przepływają wraz z wodą przez otwory półki i osadzają się w dolnym zbiorniku szlamu lub też opuszczają odpylacz wraz z nadmiarem wody przez przelew. Nad półką wodną znajduje się odkraplacz, w którym wytrącane zostają kropelki wody unoszone przez strumień oczyszczonego gazu. Zwykle otwory w perforowanej półce są kołowe, o średnicach ok. 4—6 mm, chociaż wg badań Matejskiego mniejsze zużycie wody i mniejsze straty ciśnienia na płuczce osiąga się przy zastosowaniu wąskich szczelin o szerokości 2-4 mm. Otwory te stanowią ok. 20% powierzchni półki i przecieka przez nie ok. 40% wody.