rafinacji pod warstwą żużla o dużej zawartości wapna. Ze względu na silnie redukującą atmosferę, istnieją tam odpowiednie warunki do dyfuzyjnego odtleniania stali.
• W zależności od jakości (gatunku) wytapianej stali prowadzi się rafinację pod żużlem białym lub karbidowym.
• Pod żużlem białym wytapia się wiele gatunków stali konstrukcyjnej, żużle karbidowe stosuje się do wytapiania stali ze średnią i dużą zawartością węgla.
• Rafinacja pod białym żużlem zaczyna się od załadowania mieszaniny wapna i fluorytu wytwarzających żużel, następnie na żużel wrzuca się mieszaninę redukującą, która składa się ze zmielonego koksu, fluorytu i wapna. Podczas przetrzymywania stali pod żużlem zachodzi dyfuzyjne odtlenianie stali węglem z koksu. Kolor żużla stopniowo z białego przechodzi w kolor szary.
Następnie na powierzchnię wprowadza się mieszaninę redukującą złożoną z żelazokrzemu, koksu, fluorytu i wapna. Pod tym żużlem zachodzi ostateczne odtlenienie metalu, ostudzona próbka żużla powinna rozsypać się na biały proszek.
• W piecach oporowych wysoką temperaturę uzyskuje się dzięki przepływowi prądu elektrycznego przez odpowiednio ukształtowane elementy grzejne, ciepło przekazywane jest natomiast przez promieniowanie.
• Zalety pieców oporowych:
mniejsze zużycie elektrod, ciepło promieniuje od nagrzanych elektrod, wykładzina jest kwaśna lub zasadowa.
• Wady jak: nierównomierne i niejednolite nagrzewanie, żużel z powodu jego niskiego przewodnictwa cieplnego pozostaje zimny natomiast metal jest gorący, mała pojemność kotliny.
• Topienie indukcyjne w piecu elektrycznym indukcyjnym polega na tym, że metal znajduje się w zmiennym polu magnetycznym i tym samym indukują się w nim prądy wirowe powodujące wydzielanie się ciepła.
Piec taki działa na zasadzie transformatora krótko-zwartego, którego uzwojeniem wtórnym jest wsad metaliczny.
Stosuje się piece o częstotliwości od 50 do 10000 kHz. W zależności od konstrukcji można je podzielić na:
• piece indukcyjne bezrdzeniowe zwane również piecami indukcyjnymi tyglowymi,
• piece indukcyjne rdzeniowe zwane też piecami kanałowymi.
• Zalety bezrdzeniowych pieców indukcyjnych:
- mieszanie kąpieli zachodzące na skutek ruchu metalu, którego intensywność zależy między innymi od częstotliwości prądu zasilającego.
• Piece takie buduje się przeważnie jako przechylne.
• Temperatura żużla jest w nich przeważnie niższa od temperatury metalu z powodu małego przewodnictwa cieplnego żużla oraz słabiej indukującego się w nim prądu.
• Jest to istotną wadą pieców indukcyjnych, ograniczającą prowadzenie intensywnych procesów metalurgicznych, więc stosuje się je do topienia żeliwa i stali,które nie wymagają odsiarczania i odfosforowania. Piece indukcyjne rdzeniowe są zawsze zasilane prądem sieciowym o częstotliwości 50 Hz.
Prąd elektryczny dopływa do cewki pierwotnej nawiniętej na rdzeniu wykonanym z blachy transformatorowej. Wzbudnik jest opasany kanałem wypełnionym ciekłym metalem. Kanał ten spełnia rolę jednozwojowego zamkniętego wtórnego obwodu prądowego i jest połączony z topniskiem pieca.
Pod wpływem prądu przemiennego wzbudnik wytwarza zmienne pole magnetyczne, które indukuje we wsadzie siłę elektromotoryczną powodującą przepływ indukowanego prądu zmiennego nagrzewającego wsad.
• Zasadniczą wadą procesu prowadzonego w piecach kanałowych jest konieczność zalewania ich kanałów dekłym metalem przed pierwszym wytopem.
• Podobnie postępuje się w wypadku pieców tyglowych sieciowej częstotliwośd, w których do następnych wytopów pozostawia się w tyglu "zalew''.
• W piecach kanałowych zalew wynosi przeciętnie 20-25% całkowitej objętości metalu w piecu, co sprawia pewne trudności przy zmianie rodzaju wytapianego tworzywa.
• Piece kanałowe charakteryzują się najmniejszym zużyciem jednostkowym energii elektrycznej spośród wszystkich pieców elektrycznych.
• Piece kanałowe służą głównie jako mieszalniki żeliwa wytapianego w innych piecach. Dzięki bardzo dobrej szczelności tych pieców skład chemiczny metalu nie ulega zmianie w ciągu długiego czasu, przy czym istnieje pełna możliwość regulacji temperatury metalu.