110965

Kodyfikacja prawa międzynarodowego - pojęcie ł rozwój historyczny.

Prawo międzynarodowe jako całość nic jest skody fik owanc. W związku z trudnościami Jakie to sprawia od dawna podejmowano próby jego kodyfikacji.

Kodyfikacja prawa międzynarodowego oznacza systematyczne zestawiane jego przepisów. Z reguły jednak trzeba równocześnie sprecyzować i uściślić, uzupełnić i rozwinąć, tak. aby były zupełne. W związku z tym trudno jest oddzielić kodyfikację od rozwijania prawa

Charakter prawny kodyfikacji (i jej moc wiążąca) zależy od tego. kto dokonuje kodyfikacji i w jakiej formie Prywatne kodyfikacje nie mają mocy wiążącej, a służą jedynie za przykład dla oficjalnych kodyfikacji. Te, są podejmowane przez państwa i przez or ganizacje międzynarodowe. Jedyną kodyfikacją prawnie wiążącą dla państw jest kodyfikacja ujęta w formę umowy międzynarodowej.

a> Kodyfikacje prywatne:

Zajmują się nią międzynar odowe stowar zyszenia prywatne (oraz, mniej istotne, prace indywidualne), min. Instytut Prawa Międzynarodowego (Gandawa. 1873 r.). Instytut wydaje Roczniki (Annuaires); Stowarzyszenie Prawa Międzynarodowego (ILA) (1873 r.). Posiada oddziały regionalne. Wydaje sprawozdania (Reports).

b) Kodyfikacje oficjalne:

Podejmowane przez same państwa (wiążące jedynie dla jednego państwa), min. Kodeks Liebaa (kodyfikacja prawa wojennego). 1863 r.

Konferaicje pokojowe haskie 1899 i 1907 r. (m in. prawo wojny lądowej, częściowo prawo wojny morskiej). Konferaicja kodyfikacyjna Ligi Nar odów, Haga, 1930 r. (podjęto zagadnienia: obywatelstwa, wód terytorialnych, odpowiedzialności państw za czyny popełnione na ich terytorium). Wyniki konfaaicjize względu na rozbieżne stanowiska były skromne. Przyjęto konwencję dotyczącą niektórych zagadnień konfliktu ustaw o obywatelstwie.

ONZ. Karta NZ przewiduje specjalne uprawniana ZO w zakr esie kodyfikacji (art. 13): w 1947 r. powołano Komisję Prawa Międzynarodowego (z własnym statutem).

Karta NZ przewiduje kodyfikację prawa międzynarodowego i jego r ozwijanie. Statut KPM określa kodyfikację jako „formułowanie w sposób bardziej ścisły i usystematyzowanie norm prawa międzynarodowego w sprawach, w których już istnieje znaczna praktyka państw, precedensu i opinie naukowe). A rozwój jako „redagowanie umów w sprawach, których jeszcze nie reguluje prawo międzynarodowe lub co do których prawo nie jest jeszcze dostatecznie rozwinięte. W praktyce różnice są znikome.