111485

było przed II WŚ. Stworzyć sieć sojuszy wojskowych w taki sposób żeby powiązać nimi poszczególne państwa Europy Zach. — koncepcji Bevina • autor minister spraw zagr. Luis St. Laurent (Kanada) -* stworzenie sojuszu wielostronnego łączącego państwa demokratyczne i rzeczywiście miłujące pokój. Ten plan St. Laurenta powstał w opozycji do RB ONZ.

Wyrazem działania pierwszego projektu był traktat z Dunkierki łączący Francji i WB, który jednak od początku otworzył się na inne państwa Europy Zach, zwłaszcza kraje Beneluxu, które zazwyczaj w takich projektach uczestniczą.

Koncepcji Bevina, czyli tworzenia sojuszy dwustronnych przeciwne były Stany Zjednoczone.

W efekcie z inspiracji amerykańskiej chociaż bez udziału USA 17.1 II. 1948 podpisano Traktat Brukselski.

Traktat Brukselski był klasycznym sojuszem wojskowym, a więc systemem bezpieczeństwa opartym na casus foederis - klauzula, która zrównuje napaść na 1 członka sojuszu z napaścią na wszystkich członków.

Amerykanie inspirowali tworzenie tego typu systemu bezpieczeństwa narodowego, ale pozostawali poza nim. Ich podejście zostało zmienione przez Blokadę Berlina. Kryzys Berliński trwający od czerw ca 1948 do maja 1949.

W momencie w którym kryzys się rozpoczął do stałych spotkań ... dołączyli przedstawiciele amerykańscy i kanadyjscy w charakterze obserwatorów.

Kluczowe z punktu widzenia politycznego, prawnego a także konstytucyjnego wewnątrz amerykańskiego znaczenie miała tzw. rezolucja Vandenberga z 11. czerwca ’48, która

zmieniła doktrynę Monroe — pozwalała 'na stowarzyszenie St. Zj w oparciu o procedury konstytucyjne z takimi regionalnymi i zbiorowymi projektami, które są oparte na stałej i efektywnej samopomocy i wzajemnym wsparcia Pod warunkiem, że te projekty mają wpływ na bezpieczeństwo USA."

W lipcu '48 roku rozpoczęto negocjacje traktatu (no i facet nie dokończył tego mówić;)

Podstawowym problemem w kontekście negocjacji Paktu Pn-atlantyckiego jest problem relacji zobowiązań wynikających z członkostwem w NATO do zobowiązań wynikających z członkostwa w ONZ.

Głównym organem odpowiedzialnym za pokój i bezpieczeństwo międzynarodowe jest Rada Bezpieczeństwa w związku z tym zobowiązania wynikające musiały być w jakiś sposób nadrzędne w stosunku do obowiązku samopomocy. To przejawia się w treści traktatu ale także w późniejszych działaniach organizacji, czego najlepszym wyrazem była interwencja Kosowska w 1999 roku.

Oprócz tego problemu negocjacje dotyczyły także formy przyszłych zobowiązań sojuszniczych. Co oczywiście było problemem przed wszystkim dla USA. Dosyć nieszczęśliwe sformułowanie pkt. 5 traktatu północno- atlantyckiego który wymaga jednomyślności w podejmowaniu działań w przypadku agresji na jednego z członków a jednocześnie daje pewną wolność jeśli chodzi o zaangażowanie w obronę tego członka, który został zaatakowany. Co było powodem krytyki Z. Brzezińskiego.

W negocjacjach uczestniczyły początkowo państwa strony traktatu brukselskiego (Francja, WB, kraje Beneluxu) oraz USA i Kanada. Sojusz miał zostać jednak rozszerzony na inne państwa. Wskazano na Islandię, Danię, Norwegię i Portugalię jako potencjalnych sojuszników.

Norwegia — była najpierw kuszona przez ZSRR z perspektywą sojuszu z tym państwem, później