112357

miały być oparte o wzajemne umowy między dawnymi metropoliami i ich koloniami. Do tego problemu dochodziała jeszcze zależność gospodarcza byłych kolonii. Z danych z '99 roku prawie 80% eksportu z państw stowaryszeniowych trafia na rynki krajów członkowskich EWG. W związku z tymi wszystkimi przesłankami państwo afrykańskie, które uzyskało niezależność zdecydowało się na podpisanie takich umów stowarzyszeniowych. Te umowy stowarzyszeniowe były nazywane (już w latach 60) umowami z Jaunde (Kamerun). Pierwsza taka umowa podpisana w 1963r roku i obowiązywała przez 5 lat. Później była druga konwencja z Jaunde (rodzaj takiej umowy stowarzyszeniowej) z 1969 roku, która weszła w życie w 1971 roku. Tym samym postanowienia IV części Traktatu Rzymskiego przestały obowiązywać w stosunku do sygnatariuszy konwencji z Jaunde. Choć nadal obowiązywały państwa, które niepodległości nie uzyskały. Postanowienia obu konwencji a Jaunde (poza kilkoma małymi) nie różniły się między sobą. Głównym celem stowarzyszenia było kontynuowanie stosunków euro-afrykańskich i prowadzenie współpracy opartej na zasadzie równość!, wspieranie rozwoju. gospodarczego, popieranie współpracy ekonomicznej miedzy nimi. W porównaniu z regulacjami z Traktatu Rzymskiego od tej pory stosunki handlowe miały charakter bilateralny. W praktyce konwencje z Jounde ustanawiały strefę wolnego handlu, ale nie w obrębie obu regionów, tylko z każdym krajem-sygnatariuszem konwencji osobno. W stosunkach handlowych konwencje z Jaunde wprowadzały system wzajemnych preferencji. Oznaczało to, że towary mogą swobodnie docierać na rynki krajów afrykańskich, stwarzało to też możliwości zwiększenia wymiany handlowej. Korzyści z liberalizacji handlu bvłv nierówne UE>AKP (większe dla kraiów UE).

Lata 70 - zmiana podejścia do AKP. Wejście tych 6 regionów w ramach AKP miało kilka powodów. Po pierwsze, wejście do wspólnoty WB i automatycznie krajów Commonwealth weszły (rozszerzenie 1973).Kraje (kolonie) należące do Commonwealth zostały automatycznie objęte tymi regulacjiami. Zachęciło to inne państwa rozwijające się, liczące na kolejne korzyści, co kraje afrykańskie stowrzyszone z EWG do wyrażania swych oczekiwań wobec Wspólnot. W 1971 roku (na progu przystąpienia WB) wprowadzono System Generalnych Preferencji (GSP). Z założenia system miał sprzyjać krajom rozwijającym sie poprzez przydzielanie im koncesji taryfowych na eksport towarów przetworzonych, półproduktów przemysłowych, przetworzonych produktów rolno-spożywczych. Ponadto, w wyniku kryzysu surowcowego (1973), w konsekwencji wzrostu cen surowców eksportowanych przez kraje rozwijające się wzrosło znaczenie tej grupy państw na arenie międzynarodowej. Zaczęły coraz głośniej domagać się od państw rozwiniętych wsparcia ich rozwoju, udzielenia preferencji handlowych, czy ustanowienia porządku gospodarczego, który zapewniałby im większa korzyści. Mówiło się w latach 70 o powstaniu nowego