112444

Pod koniec listopada Rada Bezpieczeństwa ONZ uchwaliła rezolucję 678 dającą Irakowi czas do połowy stycznia 1991 roku na wycofanie się z Kuwejtu i zezwalającą innym państwom do podjęcia wszelkich niezbędnych kroków dla zmuszenia wycofania Iraku z Kuwejtu, Kuwejt był członkiem ONZ w związku z tym organizacja pomagała swojemu członkowi.

Stanom Zjednoczonym udało się zgromadzić na pustyni ogromne siły, w tej operacji uczestniczyły wojska 34 państw, Polska wysłała tam statek szpitalny, który nie zdążył dopłynąć na czas.

W styczniu zgromadziło się niecały milion żołnierzy, z czego wojska amerykańskie stanowiły prawie V*. W styczniu 1991 roku wojska sojusznicze rozpoczęły bardzo mocne bombardowanie Iraku i wojsk irackich w Kuwejcie, wykonano ponad 100 000 misji lotniczych, udało się zniszczyć ogromną część infrastruktury wojskowej i cywilnej.

Kilka godzin po rozpoczęciu ataku Saddam Husajn wystąpił z orędziem radiowym w którym powiedział „rozpoczęła się matka wszystkich bitew".

Saddam Husajn miał wówczas do dyspozycji rakiety SCUD, które były zamontowane na ruchomych wyrzutniach, ich zasięg pozwalał na ostrzał Arabii Saudyjskiej i Izraela i było dość oczywiste, że właśnie tak Saddam Husajn postąpi.

W skład koalicji antyirackiej wchodziły państwa arabskie, Arabia Saudyjska, Egipt, Turcja, Zjednoczone Emiraty Arabskie. Plan Husajna polegał na tym, że chciał sprowokować Izrael do reakcji na ostrzał co miałoby spowodować, że państwa arabskie wyjdą z koalicji i przyłączą się do ataku na Izrael w geście solidarności arabsko muzułmańskiej co zmieni cały charakter tej wojny. Amerykanie dostarczyli wtedy Izraelowi rakiety Patriot, które miały wtedy swój debiut. Izrael powstrzymał się przed odpowiedzią zbrojną.

Po 6 tygodniach ostrzeliwania 23 lutego armie lądowe ruszyły na Irak, wojska Irackie były już bardzo osłabione, udało się przeciąć linie komunikacyjne i żołnierze nie mogli się porozumiewać, poddawali się tysiącami.

Wtedy też pokazała się bardzo ciekawa nowa technologia, a mianowicie GPS, który pozwolił na skoordynowany atak.

Ataki sił koalicyjnych były znacznie szybsze i znacznie skuteczniejsze, wojna toczyła się znacznie szybciej niż się spodziewano. Już po paru dniach wojska irackie wycofały się z Kuwejtu, podpalono wtedy ponad 700 szybów naftowych.

Była to operacja Burza Pustynna.

W 4 dniu operacji, 27 lutego prezydent Bush zarządził zakończenie działań wojennych, po 100 godzinach walki na lądzie, Bush zarządził zakończenie działań wojennych, co sprawiło, że Irak zaakceptował warunki zawieszenia broni, zakończyła się cześć militarna tej wojny.

Konflikt przyniósł Irakowi wyjątkowo niekorzystne rezultaty, ale sam Saddam Husajn pozostał przy władzy, jego armia została osłabiona ale nie przestała istnieć, a mimo tego władza Saddama Husajna była bardzo mocna.

Pozostawienie przy władzy Husajna było decyzją, która budziła bardzo poważne kontrowersje, większość komentatorów uważała, że był to konflikt niezakończony, że prezydent Bush nie zakończył tego czego się podjął, że zależało mu na tym żeby przejść do historii jako prezydent, który stoczył wojnę 100 godzinną.

Dowódcą wojsk amerykańskich był generał Schwarzkopf, dawał on do zrozumienia, że nie rozumie decyzji prezydenta i bardzo ciekawie w świetle późniejszych wydarzeń skomentował to w 1992 roku ówczesny minister obrony Dick Cheney, „wydaje mi się, że gdybyśmy poszli dalej to po dzień dzisiejszy cięgle bylibyśmy w Iraku, rządzilibyśmy krajem, nie bylibyśmy w stanie wycofać naszych żołnierzy i sprowadzić ich do domu, nie sądzę by było to możliwe bez poważnych ofiar ze strony amerykańskiej i

2