114382

PROBLEMATYKA ZAKAZU REFORMATIONIS IMPERIUS W POSTĘPOWANIU PODATKOWYM - ten zakaz reformationis imperius a gruncie ordynacji z pozoru wygląda prawie tak samo jak na gruncie k.p.a, zgonie z arL 234- organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się, chyba, że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub interes społeczny.

Jedyna różnica dotyczy kwalifikatora owego interesu, na gruncie k.p.a jest mowa o naruszeniu interesu społecznego, w ordynacji o naruszeniu interesu publicznego.

W ordynacji mamy jeszcze arL 230, zgodnie z nim jeżeli organ odwoławczy stwierdzi, że zobowiązanie podatkowe zostało ustalone lub określone w niższej wysokości niż wynika to z przepisów albo kwota zwrotu podatków została określona w wysokości wyższej niż wynika to z przepisów bądź określono w tej decyzji stratę w wysokości wyższej od poniesionej. W takim przypadku organ odwoławczy zdradza sprawę organowi pierwszej instancji w celu dokonania tzw. wymiaru uzupełniającego, poprzez zmianę dotychczasowej decyzji. Od nowej decyzji stronie ponownie służy odwołanie, które podlega rozpatrzeniu łącznie z owym pierwszym odwołaniem, jeżeli strona nie złoży odwołania od tej drugiej decyzji, wtedy organ odwoławczy rozpatrzy odwołanie złożone od tej pierwszej decyzji.

Istotą zakazu jest, aby strona nie bała się składać odwołania wiedząc, że co do zasady może polepszyć swoja sytuację prawną, ale nie może pogorszyć. Chyba, że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo.

Z formalnego punktu widzenia zakaz zmiany na gorsze w ordynacji obowiązuje tak samo jak w k.p.a, ale z materialnego punktu widzenia ten art. 230 ordynacji powoduje, że ten zakaz posiada o wiele szersze niż na gruncie kodeksu odstępstwa czy ograniczenia.