117558

Nowoczesność

Zaczyna się w chwili, w której czas i przestrzeń pojawiają się jako dwie odrębne i niezależne od siebie kategorie; przestrzeń jest nieelastyczna, ale czas, w którym ją pokonujemy - tak. Czas nowoczesny jest narzędziem podboju przestrzeni.

„Moc” (kontrola) w nowoczesności staje się eksterytorialna; nie trzeba „być na miejsca- by wydać rozkaz; czas przepływu sygnału zbliżony do zera.

PANOPTICON - instytucja, w której pensjonariusze mieli dokładnie określony rytm życia, którego przestrzegali ze względu na nieustanny nadzór strażników, wyłączonych z tego rytmu, ale przywiązanych do Panopticonu koniecznością nadzoru pensjonariuszy; metafora władzy przed pojawieniem się telefonu komórkowego czy Internetu.

Obecny etap nowoczesności jest POSTPANOPTYCZNY. Oznacza koniec ery „obustronnego zaangażowania” kontrolujących i kontrolowanych. Zniknęła konieczność opieki nad nadzorowanym terenem. Pojawienie się nowego typu działań wojennych; „zadaj cios i zmykaj”. Stawką nie podbój terytorium, ale likwidacja odmiennych stylów rządzenia, wprowadzanie gospodarki wolnorynkowej za pomocą siły.

Elementem „stałej" nowoczesności było wychwalanie osiadłego trybu życia i negacja wartości życia koczowniczego (wyższość więzów z ziemią trąd więzami krwi).

„Płynna” nowoczesność powraca do idei koczowniczych, jest mobilna. Celem polityki -likwidacja granic, umożliwienie szybkiego pokonywania przestrzeni.

Synonimem postępu staje się zwiększenie mobilności; ideałem jest czerpanie korzyści, będąc w mchu, unikając niewygód przywiązania do jednego miejsca.

Skutkiem, ale i warunkiem nowej tecliniki sprawowania władzy jest rozpad więzi społecznych. Technika ta skupia się bowiem na braku zaangażowania i sztuce błyskawicznej ucieczki.

„Roztopienie się” wiąże się z dążnością „mocy” do zlikwidowania wszelkich barier, granic i przeszkód, w tym tej, którą tworzą więzi społeczne.

1. EMANCYPACJA

W latach spokoju po II wojnie światowej idea „wyzwolenia się” nie miała poparcia społecznego; emancypacja nie była ani zdefiniowana ani pożądana.

Wolność to uczucie braku ograniczeń, swobody, równowaga pomiędzy pragnieniami, a możliwością ich zaspokojenia. Gdy ta równowaga istnieje, nie ma dążności do „wyzwolenia”. Wolność obiektywna - jak wyżej. Wolność subiektywna - poczucie, że spełnia się warunki wolności, choć tak naprawdę jest się w błędzie. Dlatego pojawiła się teoria, że ludzie potrzebują oświeconego przewodnika, który w razie potrzeby sprawi, że odczują pragnienie wolności obiektywnej.

Wady i zalety wolności

„Wolność” wartością nadrzędną nowoczesności. Mimo to nie wszyscy jej pragną (nie są gotowi, boją się). Q którzy są niegotowi to „lud ogłupiony”, „lud leniwy" i „kultura masowa”. Ci, którzy się boją: wątpią w korzyści, wolność uznają za źródło niedoli, samotność wolnej jednostki to zbyt ciężkie brzemię). Te dwa podejścia prowadza do konkluzji, że albo o wolność nie warto walczyć, albo jest czymś innym niż tylko radzeniem sobie samodzielnie/zaspokajaniem samemu własnych potrzeb.

Istnieje przekonanie, że jednostka wyzwolona może przypominać bestię.

Emil Durkheim mówiąc o przymusie społecznym określa normy jako wyzwolenie z niewoli aspołecznej, wewnętrznej natuiy człowieka. Rezultatem buntu przeciw tym normom