117634

W stosunku do banków władz© nadzorcze będą mogły wybrać jedną z dwóch opcji wag ryzyka. Wybrane rozwiązanie będzie obowiązywać wszystkie podległe im banki. W przypadku pierwszej możliwości banki otrzymają wagę ryzyka o jedną klasę niższą niz kraj ich pochodzenia. Jednak gdy mówimy o należnościach od banków w krajach o ratingu BB+ do B- oraz od banków w krajach nieposiadających ratingu, waga ryzyka wynosi 100%. Druga możliwość polega na uzależnię niu wagi ryzyka od zewnętrznej oceny ratingowej. Należnościom od banków nieposiadających ratingu przypisuje się wagę ryzyka równą 50%. Należność banku posiadającego rating może otrzymać wagę niższą niż kraj pochodzenia, ale nie mniejszą niż 20%. W opcji 2. należnościom z pierwotnym terminem rozliczenia równym lub krótszym trzem miesiącom można przypisać preferencyjną wagę ryzyka o jedną kategorię korzystniejszą, ale nie mniejszą niż 20%. Taki sposób usta lania wagi ryzyka można stosować zarówno wobec banków posiadających, jak i nieposiadających ratingu, z wyjątkiem banków o ratingu poniżej B-. Jeżeli krajowa instytucja nadzorcza zdecydowała się na preferencyjne traktowanie wyżej przedstawionych należności państwowych, to może w odniesieniu do obydwu opcji przypisać należnościom od banków z pierwotnym, trzymiesięcznym lub krótszym terminem rozliczenia, denominowanym i finansowanym w walucie krajowej, wagę ryzyka o jedną kategorię mniej korzystną niz waga należności państwowych, ale me mzszą niz 20%.

Należności od firm inwestycyjnych można traktować jak należności od banków, jeżeli podlegają one wymaganiom nadzorczym i regulacyjnym, porównywalnym do określonych w NUK, szczególnie gdy chodzi o wymogi kapitałowe z tytułu ryzyka. W przeciwnej sytuacji należności te podlegają zasadom dotyczącym korporacji.

Wagi ryzyka należności korporacyjnych można ustalać tylko w czterech kategoriach oceny wiarygodności kredytowej (od 20% do 1 S0% - tabela 2). Standardowa waga ryzyka dla tych należności bez ratingu wynosi 100%. Żadnej jednak należności nie można przypisać wagi ryzyka korzystniejszej niż waga przypisana jego macierzystemu krajowi. Władze nadzorcze powinny podwyższać standardową wagę ryzyka przypisaną należnościom bez ratingu, jeżeli w portfelu kredytowym wystąpi wysoki udział kredytów zagrożonych. Władze mogą także rozważyć zasadność stosowania standardowej wagi ryzyka wyższej od 100%. Władze nadzorcze mogą również zezwolić bankom na przypisywanie wszystkim należnościom korporacyjnym wagi ryzyka równej 100%, bez względu na zewnętrzne ratingi. Jeżeli będzie przyjęte takie rozwiązanie, wówczas nadzór bankowy musi zapewnić stosowanie jednej spójnej metody, z ratingiem lub bez niego.

Władze nadzorcze mogą wymagać od banków zwiększenia wagi ryzyka, jeżeli uznają to za konieczne. Przedstawionej wagi ryzyka nie stosuje się do detalicznych kredytów przeterminowanych.

Kredytom w pełni zabezpieczonym hipoteką, ustanowioną na nieruchomości mieszkalnej (zamieszkiwanej lub wynajętej) przypisuje się wagę ryzyka 35%. Warunkiem jej stosowania jest rygorystyczne przestrzeganie kryteriów ostrożnościowych w zakresie dodatkowego zabezpieczenia ponad kwotę kredytu oraz metod wyceny nieruchomości mieszkalnej. Jeśli kryteria te nie są spełniane, wówczas władze nadzorcze mogą podwyższać standardową wagę ryzyka. Kredyty zabezpieczone na nieruchomościach komercyjnych (hipoteka) nie zostały potraktowane preferencyjnie i zastosowano wobec nich wagę ryzyka 100%, chociaż w wyjątkowych okolicznościach można użyć wagi ryzyka 50% (za zgodą właściwych organów nadzorczych).

Ratingi wykorzystywane przez bank muszą być zaakceptowane przez właściwe władze danego kraju członkowskiego UE (brak rozstrzygnięć w CRD co do procedury uznawania ECAI).

Zgodnie z CRD właściwe władze danego kraju członkowskiego UE mają możliwość określenia wymogów uznawania ECAI. Dokonują tego za pomocą kryteriów: obiektywizm, niezależność,