118244

aranżer

(sprzedawca aktywów)

inwestorzy

cena nabycia wpływy z emisji

typowa struktura przy emisji papierów wartościowych opartych o aktywa agent usługowy (serwisant)

spłata zobjpćiązcrii    I przekazanie

/    zobowiązati dopłata za

dłużnicy    /    Asługę

spłata odsetek i rat

spółka celowa kaptiałó\v\ <*h inwestorzy (emitent)

opłata za \ ewentualna wyplata ubezpieczenie iibezpieczenia

ubezpieczyciel

przepływ' środków po emisji papierów wartościowych Przy tak zarysowanej strukturze finansowania, możliwe jest wyeliminowanie ryzyka niewypłacalności przedsiębiorstwa - aranżera transakcji.

W tym celu spółka celowa musi być niezależna od sprzedawcy, aktywów, w ten sposób, aby jej bankructwo nie wpłynęło negatywnie na funkcjonowanie emitenta.

Poza tym zakres działalności SPV jest ściśle ograniczony. Celem jest zapobieżenie powstaniu roszczeń wobec spółki celowej ze strony osób innych niż posiadacze wyemitowanych papierów.

W ten sposób zmniejszane jest ryzyko związane z inwestycją w emitowane papiery wartościowe, co czasami pozwala na tańsze pozyskiwanie środków w zestawieniu do tradycyjnych metod uzyskiwania funduszy. Umożliwia to także wyeliminowanie z bilansu aranżera sprzedanych aktywów.

Istotę technik sekurytyzacyjnych dobize ilustruje porównanie tej formy finansowania z finansowaniem opartym na emisji przez spółkę obligacji zabezpieczających jej aktywami.

W przypadku klasycznych obligacji korporacyjnych, aktywa służące zabezpieczeniu spłat (niekoniecznie aktywa finansowe) są wciąż w posiadaniu spółki i dopiero    w

przypadku niewywiązama się ze zobowiązali wobec inwestorów, mogą być sprzedawane przez np. powiernika emisji, a wpływy z tej sprzedaży przekazywane są właścicielom obligacji.

Jednak w innym przypadku emitent spłaci swoje zobowiązania z ogólnych funduszy niekoniecznie związanych z aktywami zabezpieczającymi.