118760

osób, wypełniają znamiona czvnu iiieuczciwei konkurencji, określonego_w art 3

ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Fakt warunkowego umorzenia postępowania na okres próby, orzeczony w wyr oku z dnia 16 lutego 2001 r. nie stanowi uniewinnienia, jak uważa skarżący.

>    Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z diua 19 czerwca 2000 r. I ACa 287/2000 Jednocześnie fakt zarejestrowania znaku towarowego wykluczył stosowanie w omawianym zakresie przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

W części natomiast żądania zamieszczenia stosownego oświadczenia we wskazanych publikatorach (pkt 3 pozwu), zastosowanie mógłby znaleźć art. 1 i art. 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, jednakże jako podstawa uzupełniająca do ustawy o znakach towarowych.

Uzupełniająca ochrona w tym przypadku polega na możliwości zakazania innych niż wymienione w ustawie z 1985 r. bezprawnych działań dotyczących znaków towar owych (vide: wyżej cytowane orzeczenie oraz glosa).

>    Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z diua 22 listopada 2000 r. I ACa 688/2000 Nie każde zachowanie naruszające dobre obyczaje (niewątpliwie dobrym obyczajem jest splata długu przez dłużnika) może być uznane za czyn nieuczciwej konkurencji w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Dyspozycją tego przepisu objęte są bowiem tylko te czyny sprzeczne z dobrymi obyczajami, które zagrażają lub naruszają interes przedsiębiorcy, przy czym nie należy zapominać o tym, że ustawa reguluje zapobieganie i zwalczanie nieuczciwej konkurencji w działalności gospodarczej (art. 1 ustawy), co oznacza, iż przepisy tej ustawy znajdują zastosowanie miedzy konkurującymi ze sobą na rynku przedsiębiorcami.

>    Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 11 lipca 2002 r. ICKN 1319/2000 Na gruncie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji istnieją podstawy do przyjęcia, że działanie wyczerpujące znamiona naśladownictwa może być zakwalifikowane jako czyn nieuczciwej konkurencji wywiedziony z klauzuli generalnej (art. 3 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji), jednakże po wykazaniu istotnych z punktu widzenia prawa konkurencji zarzutów przesadzających o naganności postępowania konkurenta i uzasadniających w ustalonych okolicznościach sprawy powołanie się na klauzulę dobrych obyczajów.

>    Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 26 listopada 1998 r. I CKN 904/97 Kluczowym pojęciem ustawy z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji

jest pojęcie czynu nieuczciwej konkurencji. Z art. 3 ust. 1 uznk i dopełniających zawarte w nim określenie przepisów art. 1 i 2 uznk wynika, iż czynem nieuczciwej konkurencji jest działanie przedsiębiorcy w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, zagrażające interesom innego przedsiębiorcy lub klienta albo naruszające interesy innego przedsiębiorcy lub klienta. Oprócz zawartego w art. 3 ust. 1 uznk ogólnego określenia czynu nieuczciwej konkurencji, art. 3 ust. 2 uznk wymienia przykładowo pewne czyny nieuczciwej konkurencji, zaś artykuły 5-17 uznk bliżej je określają (typizują). Relacja między ogólnym określeniem czynu nieuczciwej konkurencji i przepisami wymieniającymi poszczególne czyny nieuczciwej konkurencji jest więc oparta na dwóch uzupełniających się założeniach. Po pierwsze, wymienione czyny nieuczciwej konkurencji nie tworzą zamkniętego katalogu; za czyn nieuczciwej konkurencji w rozumieniu ustawy może być zatem uznane także działanie nie wymienione w art. 5-17 uznk, jeżeli tylko odpowiada wymaganiom wskazanym w ogólnym określeniu czynu nieuczciwej konkurencji. Po wtóre, wymagania zawarte w ogólnym określeniu czynu nieuczciwej konkurencji zachowują w pełni aktualność w odniesieniu do czynów wymienionych w art. 5-17 uznk; w związku z tym, jak się podnosi w piśmiennictwie, ogólne określenie czynu nieuczciwej konkurencji spełnia także funkcję korygującą w stosunku do przepisów wymieniających