121353

1929 - 1933. Nastąpiła hiperinflacja. W większości krajów nastąpił spadek dochodu narodowego o 40%. Sam rynek nie był w stanie sobie sam z tym prowadzić. Konieczna była interwencja państwa.

Keyens to twórca interwencjonizmu państwowego. Okazało się, że wiara w samoczynne mechanizmy przywracające równowagę w gospodarce jest zbyt daleko idąca. Również zakończenie kryzysu nie napawało optymizmem. Tendencje ożywienia gospodarczego były bardzo słabe i nie przekształciły się w wyraźny trend poprawy koniunktury. Produkcja utrzymywała się na niskim poziomie, zatrudnienie wzrastało bardzo powoli mimo niskiego poziomu płacy roboczej, istniejące i niewykorzystane moce produkcyjne hamowały tendencję do podejmowania nowych inwestycji. W wyraźnej zapaści była również wtedy ekonomia nie potrafiąca wyzwolić się z więzów tradycji, doktryny liberalizmu gospodarczego i fikcji modelu doskonałej konkurencji. Teoria Keynesa święciła triumfy do lat 70-tych XX wieku.

Wtedy dopiero pojawiły się zjawiska w gospodarce nie możliwe do wytłumaczenia - stagflacja. Stagflacja oznacza w gospodarce takie zjawisko, gdzie jednocześnie występuje wysoka inflacja i wysokie bezrobocie. U Keynesa te zjawiska były wymienne, nie jednoczesne: wzrost jednego powodował spadek drugiego.

Teoria równowagi gospodarczej Keynesa