122849

b) powstałe w sposób sztuczny - opracowane np. ESPERANTO- genetycznie bliski romańskiemu. Ma uporządkowaną gramatykę.

L Definicyjne własności języka naturalnego

Język naturalny to taki system znakowy, który umożliwia mówienie i odznaczają się niejednoznacznością. Język naturalny oddziela od innych kodów teoria uniwersalności tematycznej, która głosi, że dzięki językom naturalnym można posługiwać się na wszystkie tematy ( w językach naturalnych można tworzyć nieskończoną ilość zdań ze skończonej ilości znaków). Jednak języki musiały się do tego przystosować. W polszczyźnie do wieku XIII nie prowadzono działalności naukowej i przystosowanie tego języka wymagało wielu zabiegów. Język naturalny, spośród innych języków wyróżnia także to, że dzięki niemu można porozumiewać się ustne. Nie znaleziono języka naturalnego, który nie miałby systemu fonologieznego (jednak jest przykładem język starochiński, którym nie mówi się, używa się go do pisania utworów literackich, gatunków klasycznych; służy do pisania cytatów, maksym; w tym języku jest dużo homofonów, wyrazów jednobrzmiących, brzmiących tak samo jednak o różnym znaczeniu, w postaci ustnej język ten jest niezrozumiały, jest tonalny)-fonetyczność.

Inną cechą wyróżniającą język naturalny jest teoria gramatyczności lub dwuklasowości. Języki naturalne mają gramatykę. Poprzez gramatykę rozumiemy zbiór reguł, które łączą znaki w złożone. Teoria potencjalnej niejednoznaczności przekazów językowych języków naturalnych gwarantują jednoznaczności formułowanych tekstów np. maszyna -znak ten ma kilka znaczeń. Wszystkie te koncepcje są jednak zawodne. Najlepszym wyjściem na sformułowanie definicji języka naturalnego jest połączenie dwóch koncepcji.

Problem niejednoznaczności języków naturalnych

Języki naturalne nie gwarantują jednoznaczności formułowanych tekstów np. maszyna ma kilka znaczeń. Ujednoznacznienie języków naturalnych jest niepotrzebne (istnienie wielu zabiegów zapobiegania niejednoznaczności pomaga niekiedy. Przy istnieniu synonimów jest potrzebne do wyjaśnienia i jest to łatwe)niemożliwe ( bo wymaga czynności niewykonalnych tj. uściślenia zdefiniowania znaków języka a także nadaniu innego znaczenia, wymagałoby to redefinicji słowników językowych. Niejednoznaczność języka naturalnego jest codziennością i przyczynia się do rozwoju języka . Ujednoznacznienie języka naturalnego jest niekorzystne-niejednoznaczność jest pewną wartością języka wykorzystywaną w twórczości artystycznej, która często łamie reguły językowe).

4. Definjęja makii (na wybranych l>r/ykładach)

Znakami nazywamy zjawiska, które zwracają naszą uwagę na coś zupełnie innego, co znajduje się poza nimi często w całkiem innej dziedzinie rzeczywistości. Istotą znaku jest połączenie dwóch zjawisk: formy oznaczającej, która nas odsyła i treści oznaczanej, na którą nasza uwaga się zwraca. Typowymi znakami są np. sygnały kolejowe. Zbliżając się pociągiem w nocy do stacji, spostrzegamy czerwone światło. Jest to forma znaku, z którą związana jest jego treść, tor zajęty przez inny pociąg; nie ma wjazdu. Sama forma znaku, czerwone światło, jest dla nas czymś tak obojętnym, że istnieje w naszej świadomości tylko jako zastępca treści: tor zajęty. Tę treść uświadamiamy sobie dzięki formie znaku. Znaki są rozumiane w sposób umowny. Materiały znaków mogą być różne.

Znak ma następujące cechy

1. Wszelki znak jest dostrzegany za pomocą zmysłu ( zmysłowość)- znaki drogowe, barwy, znaki słuchowe, zapachowe.

2