125638

Bece aria

Beccaria urodził się 15.03.1 738 w Mediolanie wbogatej rodzinie arystokratycznej, był najstarszym synem. Lata szkolne spędził wkolegium jezuickim w Padwie. Studiował na uniwersytecie wPawi, ukończył wydział prawa i został doktorem , ale nie tylko był zainteresowany prawem. Zajmował się również filozofią i matematyką. Beccaria znany był z krytycznej postawy wobec średniowiecznego prawa. W latach 60. XVIII wzwiązał się z braćmi Wermii. Założył koło Mediolańskich przyjaciół francuskich encyklopedystów. W tym okresie poznał dzieła wybitnych francuskich i angielskich filozofów Koncentrował się na niedomaganiach prawa oraz procesu karnego nastąpiło to w związku z głośną wówczas sprawa Jana Kallusa skazanego na karę śm ierci przez łam anie kołem za dom niem ane zabójstwo własnego syn, który z ewangelizmu przeszedł na katolicyzm. Traktat Beccarii o karze gotowy był już w1764 r. było to niewielkie dzieło o objętości nieco ponad 100 stron. Pierwsze wydanie ukazało się bez podania nazwy m iejsoowości gdzie wydrukowano książek. Zadecydowały o tym względy bezpieczeństwa autora. Książka po raz pierwszy ukazała się, wzbudzają od razu prawdziwą sensacje intelektualna,trafiła nawet na dwory panujących wEuropie. Stała się głównym dziełem czytanym przez intelektualistów i rządzących. Na traktat o przestępstwach i karach powoływano się wy-jątkowo często. Książka stała się prawdziwa sensacja intelektualna, naukowa i kulturalna. Pojawłły się jej liczne przekłady. Książka nazwana została kodeksem ludzkich uczuć. Sława Beccarii nie trwała jednak długo. Uwidoczniła się zawiść przyjaciół li znajomych pisarza, który wcoraz większym zakresie zmuszony by wywalczyć ośrodki na życie dla rodziny. Kolejne dzieła nie zyskały już takiej sławy dotyczy to również rozprawy o stylu. Beccaria wykładał wWyższej szkole w Mediolanie. Został członkiem wyższej rady pa laty ński ej, wyższej rady ekonomicznej Lombardii. Beccaria zaliczany jest do humanitaryzmu prawniczego, jest on czołowym przedstawicielem tego kierunku obok Ketanof Langerii. Wreflek^i filozoficznej oświecenia nastąpiło odejście od tradycji kami stycznych sięgających średniowiecza. Dokonano druzgocącej krytyki przestępstwa traktowanego jako obrazy Boga, okrucieństwa i odwetu jako podstawowego środka społecznego i politycznego. Kary jako narzędzia pokuty. Pisarze okresu oświecenia domagali się aby przepisy prawne były przejrzystej jasne oraz jednolite. Jedynym źródłem prawa miały' być ustawy. Wierzono w wychowawczy charakter kar. Krytykowano represyjny charakter kar oraz ich katalog. Traktat o przestępcach był podzielony na wykładnie prawa, podział przestępstw^ honor, pojedynki, cele karania, świadkowie samobójstwa. Beccaria przekonywał że ludzie poświęcają cześć swojej wolności aby żyć w spokoju oraz bezpieczeństwie. Z tej sumy wolności po wdał zwierzchnictwo narodu, suweren miał się stał legalnych zarządcą oraz depozytariuszem przeciwko gwałcicielom ustaw ustanowiono kary ale miały one wynikać z bezwzględnej konieczności. W przeciwnej sytuacji uznawano je za tyranie. Były one wsposób oczywisty niesprawiedliwe. Kary za przestępstwa mogły ustanawiać jedynie ustawy. Umowa związująca człowieka z społeczeństwem nakładała na obie strony obowiązki. Suweren mógł wydać jedynie prawa ogólne, nie mógł natomiast sam osądzać czy ktoś pogwałcił warunki urn owy, tak samo sędziom nie przysługiwało prawo wykładni przepisów prawnych gdyż nie byli oni prawodawcami. Beccaria dowodził ze istnienia kary śmierci nie można pogodzić z wykładnią prawa gdyż stoi wsprzeczności z urn owa społeczną. Samobójstwo jest patologią. Kara śmierci jest jedynie przejawem walki jaką naród prowadzi z obywatelem którego unicestwienia uważa za konieczne i niezbędne. Beccaria uważał że kara śmierci może być stosowana jedynie w2 przypadkach:

- gdy przestępca pozbawiony jest wolności ale nadal zagraża bezpieczeństwu społeczeństwa oraz sytuacji przewrotów gdy nie funkcjonuje jeszcze prawo a mamy do czynienia z armia. Beccaria zauważył ze istnienie kary śmierci wcale nie wpływa nie zmniejszenie liczby przestępstw bo wiem nie surowość, ale wymiar kary ma znaczenie. Spędzenie całego życia lub jego części spełnia podstawowe cele wychowawcze. Kara śmierci jest krótkotrwała. Publiczne jej wykonywanie było widowiskiem które wpływało na emocje. Kolejnym argumentem przeciwko karze śmierci było to że kara powinna być sprawiedliwa adekwatna do przestępstwa. Nie może być ona surowsza od popełnionego czynu przestępczego. Kary śmierci nie można nazwać tez pożyteczną gdyż eliminuje ona criowieka nie dając mu szans na poprawę.