44653

Jesienią 1939 wprowadzono kontyngenty - każdy rolnik musiał oddać część swoich zbiorów na rzecz państwa niemieckiego ( przeważnie transportowano je na front wschodni).

Niemcy rozwiązali większość organizacji w Polsce. Pozostały jedynie:

-    Ochotnicza Straż Pożarna,

-    Polski Czerwony Krzyż, i utworzono:

-    Radę Główną Opiekuńczą (RGO).

Zdjęto godła, flagi, zakazano obchodzenia świąt państwowych (jak 03.V, 11.XI, 15.VIII). Wszystko objęto głęboką cenzurą, """nawet w modlitewnikach z okresu okupacji w Litanii Loretańskiej usunięto zwrot „Królowo Korony Polski”.

Zredukowano szkolnictwo. Istniały jedynie szkoły powszechne i zawodowe. Usunięto przedmioty takie jak język polski (literatura), geografia, historia, wychowanie fizyczne. Hans Frank twierdził, że wystarczy, aby Polak umiał się podpisać i liczyć do dziesięciu.

W okresie okupacji maił miejsce terror i zagłada polskiej inteligencji. Przeprowadzono akcję „A-B”. W listopadzie 1939, w Krakowie, zwabiono na posiedzenie senatu uczelnianego pracowników Uniwersytetu Jagiellońskiego i Akademii Górniczej. Przybyło wówczas 183 profesorów, którzy zostali aresztowani i wywiezieni do obozu w Sachsenhausen.

Od czerwca 1939 do sierpnia 1942 w Palmirach rozstrzelano 6 tysięcy osób, zginęli tam między innymi:

-    Maciej Rataj,

-    Mieczysław Niedziałkowski (założyciel PPS).

Niemcy tworzyli obozy koncentracyjne. W maju 1940 założono Auschwitz.

Niemcy organizowali łapanki. Polaków traktowano jako zakładników i rozstrzeliwano za Niemców, lub wywożono do Rzeszy na przymusowe roboty. Początkiem 1941 na terenie Niemiec znajdowało się ok. 800 tysięcy obywateli Polski.

Niemcy wyjątkowo tępili Żydów. Tych, którzy służyli w wojsku polskim w kampanii wrześniowej, rozstrzeliwano. Potem Niemcy tworzyli getta, otoczone murem, drutem kolczastym, gdzie Żydzi mieli obowiązek pracy. Żydzi zostali oznakowani - na przedramieniu nosili gwiazdę Dawida. W 1941 Niemcy rozpoczęli proces likwidacji gett. W gettach zaczęły wybuchać powstania - największe z nich warszawskie, dowodzone przez Mordechaja Anielewicza, trwało od 19 kwietnia do 8 maja 1943.

Ze względu na względu na psychozę strachu, terror, Żydom nie udzielano pomocy, choć byli również tacy, którzy ratowali Żydów. Żydzi znajdujący się w fatalnej sytuacji, musieli się z nią biernie godzić.

Niemcy stworzyli wyspecjalizowaną organizację zwalczającą zalążki żydowskiego mchu oporu - „Żagiew”, działającą przy gestapo.

Wśród Polaków znajdowali się także szmalcównicy wydający Żydów w ręce Niemców za pieniądze. Polski ruch oporu dla szmalcowników przewidywał karę śmierci