45609

pracy może być stosowany system równoważnego czasu pracy, w którym jest dopuszczalne przedłużenie dobowego wymiaru czasu pracy, nie więcej jednak niż do 16h w okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 1 miesiąca. Natomiast do pracowników zatrudnionych przy pilnowaniu mienia lub ochronie osób a także pracowników zakładowych straży pożarnych i zakładowych służb ratowniczych może być stosowany system równoważnego czasu pracy, w którym jest dopuszczalne przedłużanie dobowego wymiaru czasu pracy do 24h, także w okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 1 miesiąca (z możliwością przedłużenia do 3m-cy).

Szczególna norma czasu pracy dotyczy pracowników w ruchu ciągłym. Dotychczas przy pracach, które ze względu na technologię produkcji nie mogły być wstrzymane istniała możliwość przedłużania czasu pracy do 48h przeciętnie na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym, tr wającym nie dłużej niż 4 tygodnie. Utrzymując dotychczasowy okres rozliczeniowy ustawodawca skrócił możliwość przedłużenia czasu pracy w ruchu ciągłym do 43h przeciętnie na tydzień w okresie rozliczeniowym, utrzymał jednocześnie prawo do 100% dodatku za każdą godzinę pracy powyżej 8h na dobę w dniu wykonywania pracy w przedłużonym wymiarze czasu pracy. Po zmianach wKPw ruchu ciągłym została zmieniona czterobrygadowa organizacja pracy. W ruchu ciągłym i przy pracy ciągłej obowiązujący pracownika wymiar czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym oblicza się mnożąc 8h przez liczbę dni kalendarzowych przypadających w okresie rozliczeniowym, a następnie dodając do otrzymanej liczby liczbę godzin odpowiadającą przedłużonemu u danego pracodawcy tygodniowemu wymiarowi czasu pracy. Liczba godzin odpowiadająca tygodniowemu wymiarowi czasu pracy. Liczba godzin odpowiadająca tygodniowemu wymiarowi czasu pracy nie może przekraczać 4 godzin na każdy tydzień okresu rozliczeniowego, w którym następuje przedłużenie czasu pracy.

System przerywanego czasu pracy należy do kontrowersyjnych systemów czasu pracy.

Mógł on być stosowany w transporcie samochodowym i komunikacji samochodowej w szczególnie uzasadnionych przypadkach z góry ustalonego harmonogramu, przewidującego nie więcej niż jedną przerwę w pracy w ciągu doby, trwającej nie dłużej niż 6h, nie wliczaną do czasu pracy, za którą jednak pracownikowi przysługiwał ekwiwalent w wysokości co najmniej połowy wymiaru wynagrodzenia należnego za czasu przestoju. Przerywany czas pracy był przez wielu pracodawców traktowany jako jeden ze sposobów ograniczających pracę w nadgodzinach. Dopuszczalność stosowania przerywanego czasu pracy w stosunku do wyżej wymienionych osób wynikała wprost z K.P. SN wyraził pogląd iż dopuszczalne wprowadzanie układem zbiorowym, innym porozumieniem zbiorowym opartym na ustawie, regulaminem pracy, statutem lub umową o pracę przerw nie wliczanych do czasu pracy. Z drugiej strony byl wyrażany radykalny pogląd iż przerywany czas pracy mógł być stosowany wyłącznie do kierowców transportu samochodowego lub komunikacji samochodowej. Jeżeli jednak podstawę przerywanego czasu stanowił układ zbiorowy pracy lub inny akt mieliśmy do czynienia z tzw. Przemocą układową czy przemocą innego aktu. Wskazane wyżej niedoskonałości zdecydowały o konieczności wprowadzania w tym zakresie now^rego stanu prawnego. Objęto nim wszystkich pracowników, z wyłączeniem osób zatrudnionych w czasie równoważnym, w ruchu ciągłym oraz przy dozorze urządzeń lub przy pracy związanej z częściowym pozostawaniem w pogotowiu pracy. Wszystkim też przyznano prawo do wynagrodzenia za czas przerwy w wysokości połowy wynagrodzenia należnego za czas przestoją Długość przerwy skrócono z 6 do 5h. Objęcie przerywanym czasem pracy prawie wszystkich pracowników nie oznacza jednak upowszechnienia tego rozkładu czasy pracy. Ustaw^fodaw^rca przewidział bowiem szczególny tryb wprowadzania systemu przerywanego czasu pracy. Jest zasada że czas ten