97519

System STV, jak każdy system proporcjonalny, może być stosowany tylko w okręgach wielomandatowych, choć, jak się podkreśla, w stosunkowo matych, bo liczących przeciętnie 5 mandatów (Gallagher, Laver, Mair). Wyborca musi w trakcie glosowania uszeregować poszczególnych kandydatów w kolejności od najbardziej do najmniej preferowanego, podobnie jak w systemie glosowania alternatywnego. Następnie dla każdego okręgu dokonuje się obliczenia ILORAZU WYBORCZEGO wg formuły:

liczba oddanych głosów + 1

liczba mandatów + 1

Dystrybucja mandatów jest dokonywana w następujący sposób:

1.    jeżeli po obliczeniu przez kandydatów „pierwszych miejsc" żaden z nich nie przekroczy ilorazu wyborczego, eliminuje się kandydata z najniższa liczbą głosów, a jego głosy rozdziela się między pozostałych wg uzyskanych przez nich „drugich miejsc",

2.    jeżeli jeden z kandydatów przekroczy określoną przez iloraz wyborczy liczbę głosów, wówczas uzyskuje mandat, a nadwyżkę (czyli różnicę między liczba uzyskanych przez niego głosów a ilorazem wyborczym) rozdziela się między pozostałych odpowiednio według liczby uzyskanych drugich miejsc. Ten sposób „przenoszenia” pojedynczych głosów jest specyficzną cechą omawianego systemu.

Stosując przedstawione sposoby postępowania dąży się do obsadzenia wszystkich mandatów przypadających na dany okręg wyborczy. System STV jest uznawany za stosunkowo najwierniej odwzorowujący preferencje wyborcze (Lijphart). Do jego zalet zalicza się również znaczny zakres swobody wyborcy, natomiast o wad - możliwość osłabienia spójności partii politycznych (Gallagher, Laver, Mair).

Trudno podzielić pogląd o kreacyjnym wpływie systemu wyborczego na