45967

brytyjską gazetą, która sprzedawała więcej egzemplarzy poza granicami UK niż w kraju. Światowe czytelnictwo tej gazety jest szacowane na 1.6 miliona ludzi w ponad 140 krajach. W 2000 wydano niemieckojęzyczną wersję 'FT - 'Financial Times Deutschland’. 'FT' zatrudnia około 475 osób z czego 110 dziennikarzy pracuje poza UK. Gazeta ta posiada także swoje weekendowe wydanie : 'FT Weekend Edition'. 'How to spend it' jest natomiast comiesięcznym dodatkiem do wydanie weekendowego i zajmuje się tematyką szeroko rozumianego high-lifu. Prezentuje produkty z najwyższej półki: jachty, apartamenty, samochody, porady projektanckie. 'FT' uznaje się pod względem poglądów politycznych za centro-prawicowy lub liberalny. Popiera wolne rynki i globalizację.

4 stycznia 1993 'FT' ukazał się w białym kolorze (jako jedyny raz) aby uczció stulecie ‘w różowym'.

'THE INDEPENDENT'

Jest najmłodszą wielkoformatową brytyjską gazetą. Przez społeczeństwo brytyjskie nazywana jest często 'Indie', natomiast jej sobotnie wydanie 'The Independent on Sunday' - 'Sindie'. Powstała w 1986 roku i od początku swojej działalności pozostaje w stosunku do spraw politycznych w centrum. Założona została przez trzech byłych dziennikarzy 'The DT' : Andreasa Whittama Smitha, Stephena Glogera, Matthew Symondsa, jako wynik konfliktu z ówczesnym redaktorem 'DT' - Lordem Hartwellem. Kiedy powstawał ‘DT’ (1855) do uruchomienia gazety potrzebnych było 3 tys. funtów, gdy tworzono T kwota ta wzrosła do 21 min funtów i 3 min kredytu. Początkowy sukces zbliżał T do nakładów 'Tlmesa' I skłonił do wkroczenia na rynek gazet niedzielnych I w 1990 powstał właśnie 'TloS'. W latach 90. nastąpił kryzys gazet powstałych we wcześniejszym dziesięcioleciu, dotknął on także V. Wówczas, w 1996, z pomocą przyszedł europejski koncern Tony 0’Reilly’s Media Group, który wykupił 54% udziałów w gazecie. Mimo tego nakłady ciągle malały i gazeta traciła 5 min funtów rocznie. Sytuacja gwałtownie poprawiła się, gdy w 2003 pojawiła się tzw. wersja kompaktowa 'I', czyli w formacie tabloidu, a nie Jak do tej pory wielkości poważnej gazety. Zmiana została zaaprobowana przez czytelników, nakłady wzrosły, a 'Times' widząc konkurencję, także wprowadził wersję 'compact'. Od 9 października 2005 także Sindie wychodzi jedynie w formacie tabloidowym. Również w 2005 roku nastąpił całkowity redesign 'I'. Gazeta w swoim wyglądzie stała się bardziej europejska (trochę podobna do 'Liberation'). Przeciętny czytelnik 'I' ma poglądy liberalne, jest dobrze wykształcony, zainteresowany sprawami ochrony środowiska. W ostatnich latach gazeta prezentowała często krytyczne artykuły odnośnie Busha, Blaira i polityki zagranicznej Izraela. Pisano także przeciwko restrykcjom dla przybywających do UK imigrantów. Dużo artykułów pisanych jest przez kobiety a także dziennikarzy należących do mniejszości. Charakterystyczny i bardzo specyficzny jest stosunek 'I' do monarchii. Wiąże się to z tym, że wszelkie nowości dotyczące rodziny królewskiej opisywane są w sposób bardzo pobieżny. Gdy ogłoszono ślub księcia Karola i Camilli Parker-Bowles w 2005 roku, wiadomość tą umieszczono w prawdzie na pierwszej stronie, ale zajęła ona małą powierzchnię, pojawiła się obok jedenastu innych tematów i zatytułowana była 'Oto wiadomość, którą możecie pominąć', 'I' angażuje się także w akcje charytatywne. Stworzono specjalne wydanie 'I', pierwsze w maju 2006, 'The (RED) Independent', którego redaktorem stał się Bono. Połowę zysku ze sprzedanych egzemplarzy przeznaczono na cele charytatywne. Pomysł był dobry, sprzedaż bardzo wzrosła, ale spotkało się to z krytyką, jak można było nie-dziennikarzowi powierzyć redagowanie gazety. Kolejne wydanie T RED I’ pojawiło się we wrześniu, tym razem redaktorem był projektant Georgio Armani. Również wzbudziło to kontrowersje, ale z powodu