46017

Są to jedynie przykłady wszystkich grup. Wielu przedsiębiorców wydaje dodatkowo czasopisma. Mediami interesują się głównie przemysłowcy i politycy, któiym mogą one pomóc w kształtowaniu wizerunku.

Oprócz wspomnianych są jeszcze inne środki własności. Komunistyczna Partia Francji -działalność propagandowa i społeczno-polityczna. Komuniści posiadają dziennik „L’Humanite”.

„Według danych z 1977 prasa komunistyczna stanowiła 2,5% prasy krajowej.”

Jakie były skutki koncentracji prasy? Zmniejszyła się liczba wydawanych tytułów. Zniknęło również wiele niezależnych małych tytułów z powodu problemów finansowych.

We Francji również nakład w stosunku do zaludnienia jest bardzo mały. Wyprzedza ją m.in. Szwecja, Australia czy Polska.

Czytelnictwo prasy zależy od stopnia urbanizacji kraju. Jednak czytelnictwo we Francji jest bardzo małe.

Od 1951 roku wytwórcy stawali się współwłaścicielami pisma. W 1967 roku powstała Federation des Societes de Joumalistes, zrzeszająca takie pisma. Słynny b>4 konflikt sprzedaży „Le Figaro” przez Prouvosta Hersantowi. Dziennikarze byli przeciwni, ale nie zapobiegli temu.

Koncentracja prasy prowadzi do ograniczenia swobody wypowiedzi.

Znamienny był proces przejmowania wzorów amerykańskich - „L'Express”-„Time” i „Paris-Match”- „Life”.

Rozwój technik przesyłania zakodowanego tekstu przyczynił się do unowocześnienia prasy prowincjonalnej. Powstawały nowe wydania gazet stołecznych.

Dzienniki

„W 1964 roku znikła „Liberation”, w 1970 „Paris-Presse” została wchłonięta przez „France-Soir”, w 1966 przestała ukazywać się socjalistyczna gazeta „Le Populaire”, w 1972 roku -„Paris-Jour”, a w 1974 „Combat”.”

Dawny „Sport-Complet” przeobraził się w „Paris-Turfs”.

Wiele gazet splajtowało. W 1973 roku odrodziła się „Liberation”, a w rok później wyszedł „Le Quotidien de Paris”. Zduszenie wolności prasy prawami kapitalistycznego rynku -pieniądze decydują o treści.

W rynek prasowy wchodziło wielu miliarderów.

Dzienniki prowincjonalne nie raz pozostawały nie na czasie. Pisały o rzeczach, o których wszyscy już wiedzieli za sprawą telewizji. „Dzisiaj prasa ta informuje swych czytelników równie szybko, jak „Le Figaro’ czy „Le Monde”.” Ich nakład rósł w latach 80., odwrotnie niż prasy paryskiej. Rósł również nakład gazet wyspecjalizowanych.

Dzienniki lokalne bardzo ograniczyły czytelnictwo pism stołecznych. Rennes-„Quest-France”, Lyon -„Le Progres”, Grenoble- "Le Dauphine Libere”, Bordeaux-"Sud-Ouest”.

Prasa paiyska poniosła poważne straty: "La Croix”, “Le Monde”, “Le Figaro”, "France-Soir”, “L’Aurore”, “La Parisien libere”. W latach 80-81 największy nakład miała właśnie gazeta lokalna „Ouest-France”.

Jednak to właśnie prasa paryska uznawana jest za krajową. Są to głównie pisma o charakterze ogólnym, z wyjątkiem trzech-czterech specjalistycznych -dwóch ekonomicznych i dwóch sportowych Wyraźny największy nakład w latach 80. miała „France-Soir”.

Kto czytuje dzienniki stołeczne? Młodzież w wieku 15-24 lata „L’Equipe”, osoby dorosłe „France-Soir”, osoby po 65. roku życia „L'Aurorę”. Wśród podstawowego wykształcenia najchętniej ludzi sięgają po „Les Parisien libere”, podobnie wśród średniego. Ludzie z wyższym wykształceniem wybierają „Le Monde”. Gazety chętniej czytywane przez

2