48148

W antenie takiej fale wytwarzane są przez ładunek elektryczny drgający w górę i w dó! anteny. Taka fala w dużej odległości od dipola, rta osi prostopadłej, ma wektor pola elektrycznego równoległy do osi dipola (anteny) jest wiec spolaryzowana liniowo. Kiedy taka fala pada na dmgi dipol wówczas zmienne pole elektryczne (zmienny wektor E fali) wywołuje w antenie odbiorczej drgartia elektronów do góry i w dól (prąd zmienny). Jeżeli jednak obrócimy antenę o 90° wokół kierunku padania fali, to wektor E będzie prostopadły do anteny i nie wywoła mchu elektr onów (antena nie odbiera sjgnalu)

Źródła światła widzialnego różnią się od źr ódeł fal r adiowych i mikrofal min. tym, że atomy (cząsteczki) emitujące światło działają niezależnie.

W konsekwencji światło rozchodzące się w danym kierunku składa się z niezależnych ciągów fal, których płaszczyzny drgań zorientowane są pr zypadkowo wokół kientnku ruchu fali (rysunek potużej). Takie światło chociaż jest falą poprzeczną jest niespolaryzowane.

Rysunek pottiżej pokazuje różnicę między falą poprzeczną spolaryzowaną lńriowo (a) i falą poprzeczną niespolaryzowaną (b). Rysunek (c) przedstawia inny równoważny opis niespolaryzowanej fali poprzecznej , tutaj traktujemy ją jako złożenie dwóch spolaryzowanych liniow'o fal o przypadkowo zmiennej różnicy faz. Orientacja kiemnków drgań pól E względem kierunku rozchodzenia się fali jest też przypadkowa (ale prostopadła).

Dla zbadania fal świetlnych niespolaryzowanych potrzeba znaleźć metodę, która pozwoliłaby rozdzielić fale o różnych płaszczyznach drgań.

4- -*