IMGw21

2. Niepełnosprawność słuchowa

hodzi przez powietrze lub inny ośrodek. Fale dźwiękowe są chwytane prz^ małżowinę uszną (czyli tę część, którą potocznie nazywamy uchem) i przedostają się H głąb przewodu słuchowego osoby słuchającej. Małżowina i przewód słuchaj są dwiema częściami tworzącymi ucho zewnętrzne (outer ear). Fala dźwiękom wędruje dalej do ucha środkowego (middle ear), które jest komorą wypełnioną powietrzem. Znajduje się w niej błona bębenkowa. Komora jest połączona z trąbką słuchową (trąbką Eustachiusza), która wyrównuje ciśnienie powietrza po obu stro-nach błony bębenkowej. Fala dźwiękowa wprawia w drgania błonę bębenkową (eardnim. tympanic membranę). Jej wibracje powodują, że młoteczek (hammet maUeus) i kowadełko (anvil, incus) poruszają się, a strzemiączko (stirrup, stapes) zaczyna oscylować. Te trzy malutkie kosteczki razem wzięte zwane są kosteczkami słuchowymi (ossicles), są one również częścią ucha środkowego. Bębenek przetwarza zmiany ciśnienia na wibracje mechaniczne, które transmitowane są dalej do płynu, którym wypełnione są komory ślimaka (cochlea).

W uchu wewnętrznym (inner ear) znajdują się kanały półkoliste oraz ślimak, który jest pustą kością o spiralnym kształcie, we wnętrzu której znajduje się właściwy narząd słuchu. Mechaniczne wibracje spowodowane zmianami ciśnienia przekazywane są ze strzemiączka przez płyn do błony podstawnej ślimaka. Błona ta pobudza komórki rzęsate (hair cells), które reagują na różne częstotliwości dźwięku. Każda komórka rzęsata ma u swego szczytu około stu maleńkich, sztywnych włókien, zwanych rzęskami. Kiedy komórki te poruszają się, płyn, który je otacza, przemieszcza się i tworzą się sygnały elektrochemiczne. Są one przesyłane poprzez komórki nerwowe nerwu słuchowego (auditory nerve) (VIII nerw czaszkowy) do mózgu, w którym sygnały odbierane są jako tony. Kiedy komórki rzęsate wibrują, tworzą się także dźwięki o bardzo niskim poziomie, nazywane emisją otoakustyczną (otoacustic emission, OAEs). Jest to stosunkowo nowe odkrycie. Dzięki umiejętności rozpoznawania tych dźwięków za pomocą specjalnego sprzętu komputerowego, możliwa jest łatwa identyfikacja uszkodzenia słuchu u noworodków (Ross, Levitt, 2000).

Przyjrzyjmy się teraz tym cechom dźwięku, które mierzone są w czasie badania słuchu. Dźwięk jest wibracyjnym ruchem molekuł poprzez określone medium, takie jak powietrze, woda czy też metal. Liczba wibracji na sekundę określa często-tfiwość dźwięku (freąuency ofsound). Wysokie częstotliwości odbierane są przez nasze ucho jako dźwięki lub tony wysokie. Niskie częstotliwości są odbierane jako tony niskie. Częstotliwość jest mierzona w jednostkach zwanych hercami (Hz). Normalne ucho słyszy dźwięki w przedziale częstotliwości od około 20 Hz do 20 000 Hz. Dźwięki mowy przypadają na środkowy zakres słyszalności człowieka (między 250 Hz a 4 000 Hz). Tym, którzy posiadają trochę wiedzy o muzyce, przydać lię mogą objaśnienia Lowenbrauna (1995). Częstotliwość środkowego C fpaego ta pianinie², odpowiada w przybliżeniu 250 Hz. Następna pionowa linia

- przyp. tłum.

W _na audiogramie, 500 Hz, to w przybliżeniu jcdn;t oktawa wyżej od /1000 Hz to już dwie oktawy wyżej itd. (por. skali na ryc.2jy I swych umiejętności słyszenia, ludzie nie są w stanic odbierać fnKftpPn^N f ków. Na przykład niektóre gwizdki dla psów wydają dźwięki o bardzo wywfcM częstotliwościach, które znajdują się poza zakresem słyszalności r rkrwWw

2.1. Definicja głuchoty i nmdmtuchu

P    U Budowa ludńiego

ZładiptowMia pomknie UH