65799 IMGw22

2. Niepełnosprawność słuchowa

BM(fa o natężeniu od 0 do 120 dB używane są do pomiarów sprawdzających w jakim stopniu osoba może słyszeć dźwięki o różnych częstotliwościach. Dziecko %M9ce prawidłowo powinno odbierać dźwięki na poziomie 0 dB. Skala używana do badania słuchu została sporządzona w taki sposób, aby 0 oznaczało, że nie ma uszkodzenia słuchu, a liczby większe od 0 oznaczały stopień jego ubytku. Malt liczby oznaczają małe uszkodzenia, duże liczby - większe uszkodzenia: od śred-aiefa do poważnych i głębokich.

2.1.1. Jakie są dwa typy niedosłuchu i czym się one różnią?

Są dwa główne typy niedosłuchu:

I niedosłuch typu przewodzeniowego,

• niedosłuch typu odbiorczego.

Niedosłuch typu przewodzeniowego (conductive hearing loss) powstaje w wy. niku zablokowania lub uszkodzenia ucha zewnętrznego lub środkowego, w wyniku czego tale dźwiękowe nie docierają do ucha wewnętrznego. Osoba z niedosłu-chem tego typu ma zazwyczaj lekki lub umiarkowany stopień niepełnosprawności. Niektóre formy niedosłuchu przewodzeniowego są tymczasowe; w istocie, chyba każdy z nas doświadczył kiedyś w życiu niedosłuchu przewodzeniowego. Mogło się to zdarzyć na przykład podczas lotu samolotem lub jazdy samochodem w górach z powodu zmian ciśnienia powietrza. U dzieci często występują przeziębienia i zapalenia ucha, które mogą powodować czasowy niedosłuch przewo-dzeniowy. Stąd. bardzo prawdopodobne, że w okresach nasilenia infekcji u 20% uczniów szkoły podstawowej może występować łagodna forma tego niedosłuchu, a u około 80% wszystkich dzieci zdarza się ona w okresie między przedszkolem a piątą klasą (Gordon-Langbein, Metzinger, 2000). Warto pamiętać, że osoba mająca lekki niedosłuch może jeszcze słyszeć prawie wszystkie dźwięki mowy i większość rozmów (Moores, 2001). Jeśli niedosłuch został spowodowany przeziębieniem. to wTaz z ustąpieniem jego objawów przechodzą również problemy ze słyszeniem. Inne przypadki niedosłuchu przewodzeniowego mogą zazwyczaj być zlikwidowane dzięki przeprowadzeniu operacji lub wykorzystaniu innych technik medycznych.

Niedosłuch typu odbiorczego (sensorineural hearing loss) pojawia się w wyniku uszkodzenia ucha wewnętrznego lub nerwu słuchowego i na ogół nie można mu zaradzić przez leczenie farmakologiczne lub chirurgiczne. Osoby dotknięte niedo-sluchem odbiorczym słyszą dźwięki zniekształcone, ponieważ różne częstotliwości j&bjd^H S na dany dźwięk są przez nie odbierane z różnym natężeniem (wy-Młóć tony słyszane są gorzej lub nie są słyszane w ogóle). Niedosłuch odbiorczy Mriych dzieci rzadziej niż niedosłuch przewodzeńiowy. Nauczyciele ^HR^hdzieć, że w przypadku niedosłuchu odbiorczego skuteczność aparatów słuchowych może być mniejsza.

2.1.2. Jakie są metody wykrywania niedosłuchu?

Istnieją różne metody oceny zdolności słyszenia u ludzi. Odkrycie rrwji oto-I akustycznej (AOEs) umożliwia dokonywanie powszechnych przc»ewow]pś||fl I dań słuchu u noworodków. Ucho, które działa prawidłowo, wytwarza dźwifU I o niskim natężeniu (AOEs), kiedy w uchu wewnętrznym wibrują komórki aęflNU I Ucho, które działa nieprawidłowo, nie wytwarza tych sygnałów. Odkrycie emisji otoakustycznej pozwala na łatwe i niedrogie wykrywanie uszkodzeń słodu u wszystkich noworodków (Ross, Levitt, 2000). Można mieć nadzieję, że wkffe cę badany będzie słuch wszystkich nowonarodzonych dzieci, dzięki czemu ka9 dziecko z problemami słuchu będzie miało natychmiastowy dostęp do progiin<> wczesnej interwencji.

Badania słuchu u starszych dzieci przeprowadza się inaczej. W tvm celu audiolodzy używają tonów czystych (pure sounds) - fal dźwiękowych o określonych częstotliwościach - w różnych kombinacjach herców i decybeli, czyli w różnych pasmach wysokości i głośności. Badanie takie przeprowadza się zazwyczaj w diwię-koszczelnych pomieszczeniach, do których nie dochodzą hałasy i szumy mogące zakłócić przebieg badania, z użyciem audiometru, urządzenia wytwarnjfMM dźwięki o precyzyjnych częstotliwościach i natężeniach. Rezultaty badań andMS gicznych przedstawiane są w formie audiogramu - wykresu lub tabeli. U góry wykresu zapisane są częstotliwości w hercach, linie pionowe pokazują różne pazioof częstotliwości dźwięku. Każde ucho badane jest oddzielnie. Podczas badania dla każdej częstotliwości określa się próg słyszenia (hearing threshold). Audiolog podaje badanemu sygnały dźwiękowe o różnym natężeniu w poszczególnych częstotliwościach, a badany informuje go o tym, kiedy słyszy najcichszy dźwięk na każdym poziomie częstotliwości. Czasami próg słyszenia określa się tylko dla aMK lepiej słyszącego, a czasami wyznacza się go na podstawie średniej wyników da trzech różnych częstotliwości (500,1000, 2000 Hz). Audiometr ma wskazywać, czy osoba badana nie ma uszkodzenia słuchu przy dźwięku o natężeniu 0 dB db różnych pasm częstotliwości. Każdy rezultat poniżej linii 0 dB na audhąpMlH reprezentuje więc jakiś stopień ubytku słuchu,

Do oceny słuchu większości dzieci stosuje się metodę pomiaru przewodnictwa powietrznego (air conduction audiometry method), w której wykniagMH się generowane przez audiometr tony czyste. Na uszy dziecka zakładane są słuchawki. Za każdym razem, gdy dziecko słyszy dźwięk - podnosi rękę. Takie badą-nie jest wykonywane zazwyczaj przez pediatrę podczas przeglądu stanu zdrowiu dziecka lub przez szkolną pielęgniarkę. Kiedy istnieje podejrzenie słuchu, audiolodzy stosują dodatkową procedurę, zmierzającą do stwiełdasfritt' skąd wynika ubytek słuchu, czy uszkodzenie dotyczy ucha zewnętrznego^środfc§| wego czy wewnętrznego. W metodzie pomiaru przewodnictwa kostnego (hanu conduction audiometry method) używa się słuchawki kostnej (wibntajSjj umieszcza się na czole osoby badanej, tuż za uchem, tak aby dźwięk