IMGw30

M 2. Niepełnosprawność słuchowa

aiycia komorek macierzystych do wywołania wzrostu nowych, funkcjonującym komórek rzęsatych u ludzi (Gregoret. 2002).

Zwiększenie świadomości spolecznęj. Wczesne rozpoznanie i interwencjasa ważnym orężem w radzeniu sobie z chorobami, które mogą prowadzić do poważ, nego uszkodzenia słuchu. Jednym z przykładów jest zapalenie ucha środkowego W niektórych przypadkach leczenie może zahamować uszkodzenie mechanizmu słuchowego. Gdy uszkodzeniu nie można zapobiec, istotne znaczenie dla dziecka i jego rodziny ma wczesna interwencja. Może ona nie tylko korzystnie wpłynąć na ekspresywne i receptywne umiejętności językowe dziecka, lecz także na jego ogól-ny rozwój. Przyczynia się ona również do obniżenia poziomu stresu rodzinnego (Calderon. Naidu. 2000: Drasgow, 1998).

Większa świadomość społeczeństwa, dostęp do opieki zdrowotnej dla wszystkich dzieci i lepsze przygotowanie nauczycieli przedszkolnych mogą zapobiec niektórym uszkodzeniom słuchu i zapewnić leczenie innych. Wszyscy rodzice powinni rozumieć znaczenie szczepień. Choć liczba dzieci z niedosłuchem będącym skutkiem różyczki przebytej przez matkę w okresie ciąży gwałtownie spadła, choroby tej jednak nie wyeliminowano. Należy prowadzić kampanie społeczne bezustannie przypominające o znaczeniu szczepień. Ogłoszenia w telewizji publicznej pomagaja przypominać rodzicom i całemu społeczeństwu o tym, jak ważna jest ochrona małych dzieci przed chorobą.

2.5. Charakterystyka niepełnosprawności słuchowej

Każde dziecko niesłyszące i niedosłyszące jest inne. Do dzieci tych nie można podchodzić stereotypowo. Mają różne style uczenia się i zdolności. Posiadają jedną cechę wspólną: ich zdolność słyszenia jest ograniczona. Jak zauważyliśmy. stopień uszkodzenia słuchu i wiek, w którym ono nastąpiło, mają decydujący wpływ na to, jak dana osoba będzie radziła sobie w interakcjach z innymi, używając mowy. Inną ważną kwestią jest to, czy uszkodzeniu słuchu towarzyszą zaburzenia poznawcze. Szacuje się, że co najmniej 25% dzieci niesłyszących inie-dosłyszących ma dodatkowe niepełnosprawności (Karchmer, Allen, 1999). Mogą nimi być niepełnosprawność wzrokowa, niepełnosprawność intelektualna, trudności w uczeniu się, zaburzenia zachowania albo mózgowe porażenie dziecięce. Te towarzyszące często niepełnosprawności spowodowane są tą samą chorobą H| wypadkiem, który spowodował uszkodzenie słuchu - np. różyczka u matki, howflikt serologiczny albo uraz przy porodzie często wywołują więcej niż jedną aiepełnosprawność. Uczniowie, których wada słuchu jest dziedziczna, nie mają zazwyczaj innej niepełnosprawności. Z całą pewnością, jakakolwiek nie byłaby Upp przyczyna, uczniowie, którzy nie mogą słyszeć, jak inni się porozumiewają, duże trudności z uczeniem się, kiedy nauczyciele posługują się tradycyjnymi

2.5.1. Jak kultura Głuchych wpływa na życie tych osób?

Osoby niestyszące w Ameryce mogą być określane jako Deaf albo deaf. zalcż-I nie od tego, czy używają amerykańskiego języka migowego i należą do kultury I Głuchych i ich wspólnoty. Wielu uważa Głuchych za grupę mniejszościową, fw I dobnie jak inne mniejszości rasowe czy etniczne (Drasgow, 1998; Lane. 1995). I Gdy chcemy poznać kulturę Głuchych, musimy zrozumieć wiele różnych pojąć I i niuansów; ważne jest, by nauczyciele rozumieli i szanowali rodzimą kulturę każ-I dego z uczniów.

Różne osoby i grupy odmiennie postrzegają głuchotę. Wielu ludzi słyszących I uważa ją za niepełnosprawność, stan patologiczny. Dla wielu ludzi nieslyszących, I jednak, głuchota jest elementem łączącym pewną grupę mniejszościowa, grupę I o bogatej kulturze, historii, języku i sztuce. Językiem wspólnoty Głuchych jest I amerykański język migowy (American mm Language, ASL). Język ten uży-I wa znaków migowych, posiada wszystkie elementy innych języków (gramatykę, I składnię, idiomy) i nie jest paralelny do języka angielskiego ani pod względem struktury, ani pod względem szyku wyrazów. Amerykański język migowy nie jest I zwykłym tłumaczeniem mowy czy języka angielskiego (tak jak angielski system językowo-migowy ISigned Englishl); jest językiem w pełni rozwiniętym. W wieto stanach, w szkołach średnich i wyższych, język ten znajduje się na liście języków, pośród których uczniowie mogą wybierać, wypełniając szkolne wymagania dotyczące kształcenia w zakresie języków obcych. Jako język wspólnoty Głuchych amerykański język migowy używany jest we wszystkich obszarach ich kultury. W języku tym, na przykład, pisane są sztuki teatralne, wystawiane przez niesły-szące grupy teatralne na całym świecie; z biegiem lat powstał też spory zbiór literatury ludowej w tym języku. Społeczność Głuchych jednoczy się w różny sposóh, spotykając się zarówno w celach kulturowo-towarzyskich, jak i po to, by wspólnie przemawiać w obronie swoich praw, tak jak wtedy, gdy w 1988 r. powstał ruch „Czas na Głuchego Rektora” (Deaf President Now Movement).

Dla wielu ludzi nieslyszących bycie Głuchym z Głuchych (Deaf of Deaf, aj-li Głuchym dzieckiem Głuchych rodziców) czy dzieckiem Dorosłego Głuchegp (Child ofa DeafAdult, CODA) jest powodem do wielkiej dumy (Soloman, 19941 Choć z pewnością są oni mniejszością w mniejszości, ich życie jest znacznie pnafc sze. Dzieci te uczą się języka migowego jako języka ojczystego, który wyksztajaJp u nich tak samo jak język foniczny (dźwiękowy) u dzieci słyszących. Nie praęjśr™ się swoją głuchotą, lecz cieszą się swym dzieciństwem i zabawą (Sheridan, 20011 Niedosłuch jest dla nich różnicą językową, a nie niepełnosprawnością 1998; Lane, 1995). Przypominają oni tych, którzy dorastali w spoleczaufci^H chych, która tak dobrze prosperowała na wyspie Marthas Vineyard w XjCtB| (Groce, 1985; Kageleiry, 2002). W tamtych czasach wszyscy mieszfcaflfj^^^H

⁵ Zob. t.1, rozdz. 1.