Polega ona na dokonywaniu, w ramach wcześniej ustalonego kryterium, porównania każdego pracownika z każdym. Temu pracownikowi, który korzystniej wypadł w porównaniu, przyznaje się punkt. Po dokonaniu porównania parami wszystkich ze wszystkimi oblicza się dla każdego pracownika liczbę pozytywnych wyborów, które następnie się sumuje i na tej podstawie tworzy listę rankingową. Jest to technika łatwa w zastosowaniu, ale zaleca się jej wykorzystanie w ocenianiu małych grup pracowniczych Wraz ze wzrostem liczby oceniany cli pracowników rośnie bowiem czasochłonność tej techniki.
Charakteryzuje ją to, że oceniany pracownik otrzymuje informację zwrotną na temat swojej pracy od wielu osób, z którymi współpracuje na co dzień. Mogą to być przełożeni, współpracownicy, klienci zewnętrzni i wewnętrzni oraz podwładiu. Lista podmiotów uczestniczących w procesie oceniania może sięgnąć od kilku do kilkunastu, a nawet w uzasadnionych pizypadkach kilkudziesięciu. Takie podejście do oceniania zwiększa poziom obiektywizmu oceny. Ograniczeniem modelu jest czasochłonność jego przygotowania oraz dodatkowe nakłady na obsługę administracyjną.
Technika na należy do grupy technik opisowych i polega na sporządzaniu przez przełożonego zapisów na gorąco o zachowaniach ocenianych pracowników, które odbiegają od tzw. zachowań normalnych na plus i minus. Notuje się więc zarówno osiągnięcia, jak i potknięcia podwładnych. W ten sposób powstaje rejestr sukcesów i niepowodzeń ocenianych pracowników, które następnie mogą stanowić podstawę foimułowama opinii o pracowniku. Zaletą tej techniki jest przeciwdziałanie skłonności do uśredniania, a otrzymane informaqe są systematyczne i solidne.