49109

Diagnozowanie zmierzające do oceny rozmiarów zaburzeń- niedostosowania i określenia jego rodzajów prowadzi do rozszerzenia wiedzy i efektów profilaktyczno-terapeutycznych, gdy opiera się na dwóch podstawowych zasadach. Pierwsza zasada nakazuje rozpoznanie przejawów zaburzeń zachowania w najwcześniejszych okresach rozwojowych dziecka. Ważne są dwa okresy rozwojowe: 5-6 rok życia oraz 11-12 lat u dziewcząt i 13-14 lat u chłopców. Diagnozy w tych dwóch okresach mogą się wzajemnie weryfikować, tzn diagnoza na etapie wczesnej adolescencji daje szansę ujawnienia jednostek, których objawy z różnych powodów nie zostały zauważone w okresie dojrzałości szkolnej oraz wyeliminowania tych jednostek, których zaburzenia miały charakter okresowy lub zostały przywrócone do normy skutecznymi działaniami terapeutycznymi.

Diagnoza w drugim etapie (wczesna adolescencja) może również uchwycić rezultat transformacji podstawowych form zaburzeń, a więc przekształcanie się zaburzeń jawnych (np. agresja) w zaburzenia ukryte (np. kradzieże). Druga zasada zakłada konieczność prowadzenia diagnozy wśród całej populacji dzieci, a więc obejmowania nią nie tyle dzieci o wyraźnych, zaawansowanych przejawacłi zaburzeń i formach niedostosowania, będących już przedmiotem zainteresowania specjalnych instytucji terapeutycznych, co ogół dzieci w środowiskach naturalnych (rodzina, szkoła, przedszkole). W pierwszym przypadku diagnoza obejmowałaby dzieci już wcześniej wyselekcjonowane na podstawie dotkliwie odczuwanych przez dziecko „problemów” i bezradności ich wychowawców wobec różnorodnych kłopotów wychowawczych, a wiec diagnozowanie mogłoby jedynie potwierdzić lub pogłębić wcześniej postawioną diagnozę. Natomiast dzieci, które przejawiają łagodniejsze formy zaburzeń lub też ich rodzice i wychowawcy nie wykazują większej troski o dziecko, pozostawałyby poza zasięgiem diagnozy, a tym samym byłyby pozbawione szans na profilaktykę i wczesną interwencję terapeutyczną.

Tak więc, obejmując badaniami diagnostycznymi szersze populacje dzieci, zwiększają się szanse ujawnienia również i tych przypadków, w których zaburzenie rozwoju emocjonalno-społecznego znajduje się w fazie początkowej, ale bez interwencji wychowawczej i terapeutycznej prowadzi do zaawansowanych stadiów niedostosowania. W wyniku badań diagnostycznych prowadzonych według powyższych zasad ujawnia się stosunkowo dużą liczbę dzieci, które znajdują się na różnych poziomach procesu zaburzenia osobowości i rozwoju niedostosowania.

Tak wyłoniona liczba dzieci może dostarczyć wiedzy o rozmiarach zaburzeń w zachowaniu ogólnej populacji dzieci danego rocznika, przedziału wiekowego lub w odpowiedni sposób wyróżnionego środowiska (klasy szkolnej, instytucji wychowawczej, środowiska lokalnego). Jeżeli diagnoza przeprowadzona jest za pomocą tych samych narzędzi diagnostycznych, to ujawnione rozmiary są porównywalne w wymiarze wiekowym i środowiskowym, a wyniki mogą być uogólniane na szersze środowiska i populacje.

Ponadto, tak wyłonione grupy dzieci mogą być poddawane badaniom powtórnym lub longitudinalnym, co daje możliwości śledzenia rozwoju zaburzeń w długim okresie życia i pod wpływem działania wielu zróżnicowanych warunków, w tym oceny rezultatów specjalnych programów terapeutycznych i naturalnego procesy dojrzewania społecznego.

Badania diagnostyczne mogą zatem prowadzić do głębszego poznania natury zjawiska zaburzeń w zachowaniu i jego związków z zaawansowanymi przejawami innych rodzajów zachowań, z przestępczością czy narkomanią. W tym kontekście warto zaznaczyć, że z poznawczego punktu widzenia szczególnie celowe i cenne byłyby badania prowadzone w trzech okresach rozwojowych: w okresie 5-6 lat, na początku okresu adolescencji i pod koniec okresu adolescencji, a więc wtedy, gdy jednostka powinna osiągać pełną dojrzałość rozwoju moralnego i wchodzić w szeroki kontekst ról społecznych, osiągać konwencjonalny etap rozwoju moralnego.

2