49741

Stalą Plancka obliczyliśmy dla X = 450im i X = 420nm

_h. ^eUm - ^eUH2 .    ~ Urn)

V, - V,

V, - V,

obliczyć z wzoru:

J

^cX    Energię

h = [—p£-] = [«/y] wyjścia

_s elektronów można

e(U,_n - U,_l2) _ l,6x 10 '⁹(0,509- 0,702) v,-v₂    " (6,666- 7,1428)x 10^M

1,6 X 10'³⁴ X (-0,193) - 0,4768

6,4765 lx 10

Wiusiki.

L„ = 6,6x 10 ³⁴ x 6,25x 10¹⁴ - l,6x 10 ^l!>x 0,43= 343,7x 10 ²¹

Z tabelki możemy odczytać, żc wraz zc zmniejszaniem długości fali rosły częstotliwość, prędkość wyjścia

L_w - hv- eU_H    Lw- [Jx sx -- cx -]= [J- J]= [J]

sc

elektronów oraz napięcie hamujące a praca wyjścia malała.

Jak widać na wyki esic. zależnie od tego jakie punkty obierzemy do obliczana stałej Plancka uzyskamy bardzo różne wyniki. Im współczynnik korelacji bliższy jedynce, tym bardziej prawdopodobne były wyniki, u nas r było równe 0.97. zatan pomiaiy były dość dokładne. Z wykresu widzimy ponadto, że stosunek AU/Av to nic innego jak tangais kąta nadiylaiia prostej równy współczynnikowi kierunkowani! a. który wynosił u nas 3.659175.

Mnożąc go przez ładunek elanaitamy otrzymamy stalą Plancka nie dla dwu pomiarów, a dla całej prostej. Wynosi ona u nas 5.9x10^M.

h--

A U e Av 10“

3,659175x

= tg a x

10“ L602x 10 ¹⁹

ax

e

10“

10

ii

5,86

Dy.shisjablędó\y.

Stała Plancka wynosi h = 6,6x10^rM, my uzyskaliśmy wynik równy 6,48x10’*. zatan mniejszy o 1.82% od rzeczywistego. Błąd pomiarów wynikał przede wszystkim z niedokładności odczytu pomiarów z woltomierza, oraz niedokładnego ustawiania długości fali.