49664

Stolą Plancka obliczyliśmy dla X = 450nm i X = 420nm

h =

_h. ^eUm - ^eUn2 . g(^//i ~ Urn)

V, - V,

V, - V,

J

^cX    Energię

h = [—p^-] = [«/y] wyjścia

_s elektronów możno

obliczyć z uzorn:

. e(Ł^r„, - U,_n) l,6x 10 ^(O.soę- 0,702) v,-v₂    " (6,666- 7,1428)x 10^M

1,6X 10'³⁴ X (-0,193) - 0,4768

6,4765 lx 10

Hmoski.

L„ = 6,6x 10 ³⁴ x 6,25x 10¹⁴ - l,6x 10 ^l!>x 0,43= 343,7x 10 ²¹

Z tabelki możemy odczytać, żc wraz zc zmniejszaniem długości fali rosły częstotliwość, prędkość wyjścia

L_w - hv- eU_H    Lw- [Jx sx -- cx -]= [J- J]= [J]

sc

elektronów oraz napięcie hamujące a praca wyjścia malała.

Jak widać na wyki esic. zależnie od tego jakie punkty obierzemy do obliczana stałej Plancka uzyskamy bardzo różne wyniki. Im współczynnik korelacji bliższy jedynce, tym bardziej prawdopodobne były wyniki, u nas r było równe 0.97. zatan pomiaiy były dość dokładne. Z wykresu widzimy ponadto, że stosunek AU/Av to nic innego jak tangais kąta nachylenia prostej równy współczynnikowi kierunkowani! a. który wynosił u nas 3.659175.

Mnożąc go przez ładunek elanaitamy otrzymamy stałą Plancka nie dla dwu pomiarów, a dla całej prostej. Wynosi ona u nas 5.9x10”.

h--

A U e Av 10“

3,659175x

= tg a x

10“ L602x 10 ¹⁹

ax

e

10“

10

ii

5,86

Dyshąja błędów-

Stała Plancka wynosi li = 6,6x10”, my uzyskaliśmy wynik równy 6.48x10”, zatan mniejszy o 1.82% od rzeczywistego. Błąd pomiarów wynikał przede wszystkim z niedokładności odczytu pomiarów z woltomierza, oraz niedokładnego ustawiania długości fali.