51204

■    Wychowawca byl zobowiązany do prowadzenia wraz z lekarzem tzw. karty biograficznej dziecka - wyniki stałej obserwacji środowiska, warunków oraz procesu rozwoju fizycznego i psychicznego dziecka.

■    System wprowadzał pomoce dydaktyczne, których celem miało być pobudzenie dzieci do samorzutnej aktywności

•    Wychowanie podporządkowane indywidualnemu rozwojowi dziecka Zapewniało to w praktyce umożliwienie dziecku swobodnego i indywidualnego rozwoju Założeniem podstawowym było stworzenie dziecku pełnego poczucia swobody przy jednoczesnym pobudzeniu go do aktywności

•    Opracowała zastaw pomocy i ćwiczeń dydaktycznych, na którym oparła program zajęć przedszkolnych, służących głównie do pobudzenia dzieci do ruchu, pracy, dobra, nie zaś do pozostawiama ich w spokoju, bierności i posłuszeństwie

■    Cały czas pobytu dzieci w przedszkolu objęty byl dokładnym rozkładem zajęć: ćw. gimnastyczne, zajęcia przyrodnicze, roboty ręczne, ćwiczenia mające na celu kształcenie zmysłów jako podstawy rozwoju umysłowego, nauka pisani i czytania oraz początki arytmetyki Cala metodyka jest przeiukiuęta dążeniem kształcenia zmysłów.

■    Ćwiczenia gimnastyczne, których głównym celem byl rozwój dziecka służyły także do wykrywania i leczenia niezauważalnych często przez rodziców anomalii organizmu dziecięcego. Pomoce: drążki, drabinki, linki, schody, piłki. Zalecała także gry i zabawy ruchowe.

■    Do zajęć przyrodniczych należało samodzielne hodowanie i uprawianie roślin przez dzieci.

•    Opracowała szczegółowy zbiór wskazań dotyczących zajęć praktyczny cłu na pierwsze miejsce wysuwał garncarstwo i budownictwo.

■    Większość zajęć w domach dziecięcych stanowiły ćwiczenia, głównie indywidualne, zmysłów: dotyku, węchu, słuchu, wzroku, smaku.

Ellen Key - szwedzka pedagog i pisarka. W 1900 ukazała się jej książka Siulecie dziecka, która stała się manifestem mchu nowego wychowania. Key domagała się szacunku dla osobowości dziecka oraz uwzględnienia jego praw do indywidualnego rozwoju. Tradycyjnej szkole nich refonn do którego ona też należała zarzucał brak możliwości rozwijania spontanicznej energii tkwiącej w naturze dziecka. Zamiast narzucać bierne przyswajanie gotowej wiedzy w warunkach szkolnej dyscypliny i w oparciu o sztywne programy nauczania, zwolennicy refonn domagali się wprowadzenia swobodnych zespołów uczniowskich, kształcących się w toku twórczej pracy, wynikającej z indywidualnych zainteresowań dzieci oraz ich nahiralnej skłonności do działania. Skrajną fonnę tych koncepcji określono jako pajdocentryzm, czyli wychowanie podporządkowane lueskrępowanemu rozwojowi dziecka, do którego dostosować powinien się także wychowawca.

Helen Parkhurst - w 1920 roku wprowadziła do szkoły w Dalton w Stanach Zjednoczonych program nauczania oparty na ustalonych indywidualnie dla każdego ucznia przydziałach zadań. W miejsce tradycyjnych klas czy lekcji uczniowie pod opieką nauczyciela specjalisty pracowali w laboratoriach przedmiotowych, w tempie i według metod przez siebie ustalonych. Plan daltoński stal się bardzo popularny także w Europie; jego krytycy podnosili jednak fakt, że nie wszyscy uczniowie kojarzyli ze sobą poszczególne elementy wiedzy oraz nie wszyscy skłonni byli pracować systematycznie.

Celestyn Kreinet - nauczyciel i reformator wychowania. Kiemjąc szkolą elementarna a następnie zakładając swoją własną szkolę eksperymentalną w Vence we Francji, opracował oryginalną metodę wspierania dziecięcej inwencji za pomocą tekstów pisanych i publikowanych przez uczniów w gazetkach szkolnych i szkolnej drukami. Wychowankowie