przeprowadzający czynność byl zobowiązany do przekazania ich niezwłocznie Prokuratorowi w opieczętowanym opakowaniu bez zapoznawania się z ich treścią.
W tym miejscu powołać się należy również na treść art. 236a kpk, który stanowi, że przepisy rozdziału o zatrzymaniu rzeczy i przeszukaniu stosuje się odpowiednio do dysponenta i użytkownika urządzenia zawierającego dane informatyczne lub systemu informatycznego w zakresie danych przechowywanych w tym urządzeniu lub systemie albo na nośniku znajdującym się w jego dyspozycji lub użytkowaniu.
Jak podnosi Prokurator w pisemnym stanowisku, co znajduje również potwierdzenie w aktach sprawy, w czynności zatrzymania rzeczy brali udział specjaliści z dziedziny informatyki, których zadaniem było wykonanie na miejscu kopii binarnych wydanych nośników, po czym umieszczenia ich w zaplombowanym opakowaniu i przekazania ostatecznie Sądowi z wnioskiem o uchylenie tajemnicy dziennikarskiej. Te czynności byłyby zgodne z treścią powołanego art. 225 kpk, a także art. 226 kpk oraz art 180 § 2 kpk i w żaden sposób nic doprowadziłyby do niezgodnego z prawem ujawnienia tajemnic)' dziennikarskiej.
Tym samym zgodzić się należy z Prokuratorem, że niezasadny i niezrozumiały jest zarzut rażącej obrazy przepisów postępowania tj. art. 180 § 2 kpk w zw. z art. 226 kpk albowiem przepisy prawa w sposób jasny i zrozumiały wskazują kolejność działań w przypadku oświadczenia, że dokument zawiera tajemnicę dziennikarską. W takiej sytuacji w pierwszej kolejności stosuje się przepis art. 225 § 1 kpk a następnie art. 226 kpk. Przepis art. 226 kpk dotyczy bowiem kwestii wykorzystania przedmiotu, który już został zabezpieczony i zawiera tajemnicę zawodową. Wówczas dopiero wchodzą w grę przepisy art. 178-181 kpk, a mianowicie to Sąd decyduje w przedmiocie ewentualnego uchylenia tajemnicy stosując rygory określone w treści cytowanych powyżej przepisów. W tym miejscu przypomnieć należy, że zgodnie z treścią art. 180 § 3 kpk zwolnienie dziennikarza od obowiązku tajemnicy nic może dotyczyć danych umożliwiających identyfikację autora materiału prasowego, listu do redakcji bądź też innego materiału o tym charakterze jak również identyfikację osób udzielających informacji opublikowanych bądź przekazanych do opublikowania, jeśli osoby te zastrzegły nieujawnianie powyższych danych. Dlatego też, nawet w przypadku złożenia do Sądu wniosku o uchylenie tajemnicy w tym zakresie, w tej części wniosek nie zostałby uwzględniony, o ile miałoby miejsce zastrzeżenie nieujawnienia danych, o którym mowa w cytowanym przepisie.
Mając na uwadze powyższe rozważania niezasadny jest również zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 15 ust 2 pkt 1 ustawy Prawo Prasowe poprzez żądanie wydania danych personalnych osób stanowiących tzw. źródła informacji Z treści skarżonego postanowienia nie wynika aby żądanie Prokuratury dotyczyło jakichkolwiek danych personalnych. Prokurator żądał
5