51233

W1806 roku nawiązał kontakt z wpływową, patrycjuszowską rodziną von Holzhausenów we Frankfurcie i otrzymał zatrudnienia jako guwerner. Caroline von Holzhausen umożliwiła Fróblowi wyjazd do Yverdon w Szwajcarii, gdzie zapoznał się z metodami nauczania Pestalozziego, a jednocześnie kształcił swoich trzech podopiecznych.

Pedagogiczne poglądy Pestalozziego odegrały znaczącą role w kształtowaniu się poglądów F. Frótola.

Warto przypomnieć, że Pestalozzi dążył do poprawy warunków życia „klas niższych" poprzez pedagogiczną aktywizację natury jednostek. Twierdził, że powinno dążyć się do tego, aby każdy człowiek mógł rozwijać wszystkie swoje siły. Pestalozzi uważał, Ze aby tak się stało należy początkowo wywierać systematyczny wpływ na ucznia Rozwojem każdego dziecka zaś kierują trzy podstawowe siły:

•    siła percepcyjna i intelektualna (siła głowy), na którą składają się głównie lingwistyczne zdolności poznawcze,

•    siła fizyczna (siła rąk), związana z kontrolą dała i zdolnościami manualnymi,

•    siła moralna (siła serca), na którą składają się określone postawy społeczne.

Te trzy siły są kategoriami, które należy pobudzać do rozwoju w sposób optymalny. Nie jest to jednak możliwe bez interwenci z zewnątrz. Doprowadzić do pełnego rozwoju owych sił można jedynie poprzez odpowiednią stymulację, którą należy rozpoczynać już we wczesnym dzieciństwie. F. Fróbel uważał, że teoria Pestalozziego wymaga solidniejszej podstawy, aby mogła dalej ewoluować. Fróblowi brakowało jednak wiedzy specjalistycznej, aby samodzielnie się tym zająć i dlatego postanowił podjąć studia pedagogiczne i nauczycielskie.

Z powodów osobistych, niektórzy podejrzewają że nawiązał romans z matką swoich podopiecznych - Caroline, w roku 1811 zrezygnował z posady guwernera i przeniósł się do Góttingen. Tam opracował swoją filozofię wychowania - filozofię sferyczną, która była teorią naukową i metafizyczną Jego teoria wychowania ma chrześcijańskie, choć warto podkreślić, że nie dogmatyczne korzenie.

F. Fróbel uważał, że każdy człowiek jest częścią boskiej rzeczywistości i wszelkie ludzkie działania zdeterminowane są przez boską siłę (jego fe/os). Fróbel pojmuje więc wychowanie i nauczanie jako stymulację procesu formowania się sił, o których była wyżej mowa.

Wewnętrzna rzeczywistość człowieka, gdzie drzemią potencjalne siły, powinna być stale rozwijana. Mówiąc prościej - wspieranie procesu formowania się owych sił polega na gromadzeniu przez dziecko różnorodnych doświadczeń, które później łączą się w specyficzne struktury. Friedrich Fróbel podkreślał, że wychowanie i nauczanie dzieci - w myśl teorii Pestalozziego - powinno integrować elementarne siły: głowy, rąk i serca w celu zapewnienia pełnego wykształcenia. Wynika stad wniosek, że wychowanie nauczające ma mleć charakter globalny, czyli musi łączyć aspekty: poznawczo-intelektualne, z flzyczno-manualnyml oraz z socjalnymi I religijnymi. Ogólnie można powiedzieć, że celem kształcenia jest odkrywanie ludzkiej siły kształtowania świata.

W marcu 1813 roku rozpoczęła się wojna przeciwko Napoleonowi. F. Fróbel zgłosił się na ochotnika do wojska i do maja 18i4 roku brał udział w walkach. W czerwcu 1814 roku wystąpił z wojska i został asystentem na Uniwersytecie Berlińskim. W roku 1816 przeniósł się do Griesheim, aby po śmierci brata - Christopha, zająć się swoimi bratankami. W1817 roku ponownie przeniósł się, tym razem do Keilhau i tam założył prywatną szkołę pod nazwą - Ogólny Niemiecki Zakład Wychowawczy. Model edukacji tworzony w Keilhau koncentrował się na wychowaniu w rodzinie. Nauczanie według Friedrich Fróbla nie powinno odbywać się w prostej formie odbierania przez uczniów instrukcji od nauczyciela, gdyż edukacja powinna być indywidualnie m odelowana. Moralność i religijność - tak ważna w koncepcji Fróbla - wynikać miała z emocjonalnych związków ucznia z grupą.

Po komplikacjach natury politycznej, kiedy to policja pruska określiła jego Zakład mianem „gniazda demagogów", szkoła Fróbla zaczęła podupadać. Jednak okres spędzony w Keilhau (1817 -1831) był bardzo produktywny pod względem twórczym. Fróbel napisał wówczas sześć rozpraw, między innymi: Uniwersalna edukacja w pełni odpowiadająca potrzebom charakteru niemieckiego i podstawowym potrzebom Niemców (1821), czy: O Edukacji w Niemczech (1823). Po upadku Keilhau, Friedrich Fróbel przeniósł się do Szwajcarii, gdzie pracował w prywatnym zakładzie wychowawczym w Wartensee. W jego koncepcji pojawiała się wówczas - obok nadal aktualnej zasady rozwijania wszystkich sił człowieka - idea twórczego działania, w późniejszych latach został dyrektorem sierocińca w Bem i szkoły elementarnej w Burgdorf.