125003

Sąd Najwyższy uznał nabycie praw przez człowieka w następstwie także innych zdarzeń z okresu prenatalnego:

^ SN 1971 - odszkodowanie z PZU na rzecz dziecka urodzonego po śmierci ojca SN 1986 - darowizna na rzecz dziecka poczętego.

przysługuje N. pod warunkiem, że N. urodzi się żywy. Przy zdolności warunkowej prawa podmiotowe nie mogą być wykonywane, a jedynie zabezpieczone, w oczekiwaniu, czy dziecko urodzi się żywe i w następstwie tego nabędzie je definitywnie. Wskazane wcześniej przypadki nie stanowią wyjątków od jakieś reguły ogólnej, lecz są właśnie jej potwierdzeniem, a zarazem eksplikacją. W polskim prawie cywilnym obowiązuje reguła, że dziecko nienarodzone potraktować należy jako już narodzone, ilekroć chodzi o jego korzyść (nasciturus pro iam naw habetur ouotiens decommodiseius agitur).

ZP ustaje zawsze z chwilą śmierci. Zmarły nie może nabywać w swoim imieniu żadnych nowych obowiązków i praw. Ookonane za życia czynności są nadal skuteczne, a niekiedy dopiero z chwilą śmierci człowieka uzyskują skuteczność prawną (np. testament). Śmierć człowieka zasadniczo zmienia sytuację prawną jego ciała. Za życia jest to substrat jego osobowości a naruszenie integralności fizycznej, poza sytuacjami wyraźnie wskazanymi, wymaga zawsze jego zgody. Zwłoki natomiast poddane są swoistemu reżimowi prawnemu. Zanim zostaną pogrzebane lub spalone mogą być poddane sekcji, można od nich pobrać komórki, tkanki i narządy w celach diagnostycznych, do przeszczepu, naukowych i dydaktycznych, jeżeli osoba zmarła nie wyraziła sprzeciwu. Podstawową doniosłość ma jasne określenie chwili śmierci człowieka. Za taką uznaje się tzw. ŚMIERĆ MÓZGOWĄ, polegającą na trwałym i nieodwracalnym ustaniu funkcji pnia mózgu. Dowodem śmierci jest akt zgonu. Sporządza go USC na podstawie karty zgonu wystawionej przez lekarza lub na podstawie pisemnego zgłoszenia właściwego organu prowadzącego dochodzenie. Ponadto USC sporządza akt zgonu na podstawie dwóch rodzajów orzeczeń sądowych: o stwierdzeniu zgonu i o uznaniu za zmarłego.

STWIERDZENIA ZGONU

dokonuje sąd, gdy akt zgonu nie został sporządzony i gdy w wyniku post. dowodowego dojdzie do przekonania, że śmierć danej osoby jest niewątpliwa. Sąd ściśle oznacza chwilę śmierci zmarłego, przyjmując - w braku dostatecznych danych - chwilę najbardziej prawdopodobną. Sąd niekoniecznie musi opierać się na zeznaniach świadków, którzy widzieli zwłoki. Wystarczy, gdy okoliczności stanu faktycznego wskazują na niewątpliwą śmierć człowieka (np. zasypanie górników, których zwłok nie odnaleziono). Postanowienie sądu ma charakter deklaratoryjny.

UZNANIE ZA ZMARŁEGO

wydaje sąd gdy człowiek zaginął. Chodzi o sytuacje, gdy mimo upływu określonego w ustawie czasu i przeprowadzeniu odpowiedniego post. wyjaśniającego nie da się ustalić, czy dana osoba żyje, czy zmarła. System prawny łączy z zaginięciem człowieka takie same skutki prawne, jak z jego śmiercią. Postanowienie o uznaniu za zmarłego ma charakter konstytutywny, ponieważ dopiero decyzja sądu wywołuje skutki prawne. Jednakże skutki prawne biegną od zdarzeń w tych orzeczeniach ustalonych (ex tunc). Zaginiony może być uznany za zmarłego po upływie 10 lat od końca roku kalendarzowego, w którym według istniejących informacji jeszcze żył. Ten zasadniczy termin ulega, ze względu na wiek