Orientacja wewnętrzna kamery.

W procesie kalibracji celem jest odtworzenie wiązki w taki sposób, w jakim była ona w momencie ekspozycji. Wiązka utworzona jest pomiędzy punktami obiektu i środkiem rzutów kamery rysunek 2.1. Odtworzenie wiązki odbywa są za pomocą wyznaczanych elementów orientacji wewnętrznej, której parametrami są x_o, y_o, ck w przypadku kalibracji metrycznej kamery. Parametry te charakteryzują położenie środka rzutów, wyznaczenie odległości obrazowej [Kurczyński, Preuss 2000]. W przypadku niemetrycznych kamer pomiarowych, konieczne jest także wyznaczenie parametrów dystorsji i zniekształceń mających charakter afiniczny dające informacje o występujących błędach systematycznych. [Bujakiewicz, 1980].

Punkt główny definiowany jest, jako punkt w którym promień główny przebija płaszczyznę tłową. Promień ten w przestrzeni obrazowej jest prostopadły do płaszczyzny zdjęcia. W kamerach niemetrycznych, wyznaczane jest położenie punktu głównego w stosunku do płaszczyzny tłowej. Układ współrzędnych tworzony jest przez osie równolegle do krawędzi zdjęcia. Oś x jest pozioma, natomiast oś y pionowa. Początek układu współrzędnych usytuowany jest na środku matrycy. Powstaje w ten sposób klasyczny układ prawoskrętny.

Odległość obrazowa nazywana w skrócie ck jest to odległość środka rzutów zlokalizowanego w obiektywie, od płaszczyzny tłowej. Wpływ dystorsji według opracowań, powinien mieć minimalny wpływ na wyznaczenie odległości obrazowej [Tokarczyk, 2004].

Dokładność odtworzenia kształtu wiązki promieni wiąże się z precyzja pomiaru, opartego na obrazach pozyskanych kamerą niemetryczną. Tego typu kamery są coraz powszechniej stosowane w fotogrametrii bliskiego zasięgu. Pozwalają na zmianę parametrów ogniskowania, co daje możliwość wykonywania zdjęć w różnych skalach [Bujakiewicz, 1980].

Rys. 2.1 Elementy orientacji wewnętrznej kamery.

---