Pytania egzaminacyjne z „Matematyki dyskretnej” |
|
|
|
|
|
|
74. Jeżeli X = n iY = m, to liczba wszystkich funkcji f: X → Y jest równa mn |
|
|
75. Jeżeli X = n iY = m i n ≤ m, to liczba wszystkich funkcji różnowartościowych f: X → Y wynosi: [m]n = m * (m-1) * (m-2) * … * (m-n+1), przyjmując, że [m]0 = 1 |
|
|
76. Jeżeli X = n iY = n, to liczba wszystkich bijekcji f: X 1-1 → na Y jest równa: [n]n = n * (n-1) * (n-2) * … * 1, co oznaczamy przez n! |
|
|
77. Dwa rozmieszczenia n obiektów w m pudełkach (każde pudełko zawiera ciąg) uważamy za równe, jeśli każde pudełko zawiera taki sam ciąg obiektów. Rozmieszczenia tego typu nazywa się rozmieszczeniami uporządkowanymi n obiektów w m pudełkach i ich liczbę oznaczmy przez [m]n |
|
|
78. Liczba rozmieszczeń uporządkowanych n elementów w m pudełkach wynosi: [m]n = m * (m+1) * (m+2) * … * (m+n-1), przyjmując, że [m]0 = 1 |
|
|
81. Jeżeli jest dany n-elementowy zbiór A to każdy k-elementowy podzbiór zbioru A nazywamy k-elementową kombinacją bez powtórzeń n-elementowego zbioru (k ≤ n);. |
|
|
82. Liczba k-elementowych kombinacji bez powtórzeń wynosi (n)(k) (n po k, symbol Newtona) = [n]k/k! = n!/(k!(n-k)!) |
|
|
83. Dla skończonego n-elementowego zbioru A można określić k-elementowy podzbiór z powtórzeniami zbioru A, który nazywamy k-elementową kombinacja z powtórzeniami zbioru n-elementowego. |
|
|
84. Liczba k-elementowych kombinacji bez powtórzeń wynosi [n]k/k! = (n+k-1)(k) |
|
|
85. Każdy k-wyrazowy ciąg rożnych elementów n-elementowego zbioru A nazywamy k-elementową wariacją bez powtórzeń zbioru n-elementowego. |
|
|
86. Liczba k-elementowych wariacji bez powtórzeń wynosi [n]k = n(n-1)(n-2)…(n-k+1) |
|
|
87. Każdy k-wyrazowy ciąg elementów n-elementowego zbioru A nazywamy k-elementową wariacją z powtórzeniami zbioru n-elementowego. |
|
|
88. Liczba k-elementowych wariacji z powtórzeniami wynosi nk |
|
|
89/90 Zasada włączania - wyłączania pozwala wyznaczyć liczbę elementów zbioru A1 A2 … An, gdzie Ai są zbiorami skończonymi. Sumę zbiorów A1 A2 … An nazywamy sumą uogólnionych zbiorów Ai i oznaczamy przez nUi=1 Ai
|
|
|
89/90 Zasada włączania - wyłączania pozwala wyznaczyć liczbę elementów zbioru A1 A2 … An, gdzie Ai są zbiorami skończonymi. Sumę zbiorów A1 A2 … An nazywamy sumą uogólnionych zbiorów Ai i oznaczamy przez nUi=1 Ai Dla n=3: A1A2A3 =A1 +A2 +A3 - A1A2 -A1A3 -A2A3 +A1A2A3 |
|
|
91. Zdanie logiczne - wypowiedź, w której orzeka się coś o czymś - zdanie oznajmujące. |
|
|
92. Zasada sprzeczności - w logice dwuwartościowej zakłada się, że każde poprawnie zbudowane zdanie jest albo prawdziwe albo fałszywe |
|
|
93. Wartością logiczną lub stałą logiczną zdania nazywamy „Prawdę” lub „fałsz” (oznaczamy: P,F; 1,0) |
|
|
94. Zmienna zdaniowa (p, q, r…) jest literą reprezentującą dowolne zdanie, wskazuje wolne miejsce, które może zostać wypełnione przez dowolne wyrażenie z kategorii zdań logicznych. |
|
|
95. Wartościowaniem nazywamy funkcję, która każdej zmiennej zdaniowej przyporządkowuje wartość logiczną 0 lub 1. Funkcje taką można uogólnić na zbiór wszystkich formuł rachunku zdań. |
|
|
96. Tautologią nazywamy formułę, która przy dowolnym wartościowaniu przybiera wartość logiczną 1. |
|
|
97. Funktorem zdaniowym n-argumentowym nazywamy funkcję, która każdemu układowi zdań (p1 p2 p3 … pn) gdzie pi jest P lub F, przyporządkowuje wartość logiczną 0 lub 1. Istnieje 2^2n funktorów zdaniowych n-argumentowych. |
|
|
98. Metody dowodzenia twierdzeń:
|
|
|
99. Metoda „nie wprost” opiera się na tautologii rachunku zdań zwanej prawem kontrapozycji: (p q) (~q ~p) |
|
|
100. Metoda dowodu przez zaprzeczenie opiera się na równoważności (p q) ~(p ~q) |
|
|
101. Niech p(n) będzie zdaniem, które dla każdego naturalnego n może być zdaniem P lub F. Aby udowodnić, że zdanie p(n) jest prawdziwe dla wszystkich liczb naturalnych n, gdzie n ≥ n0, wystarczy pokazać, że:
dla każdego k ≥ n0, p(k) p(k+1), tzn. zdanie p(k+1) jest prawdziwe jeżeli tylko zdanie p(k) jest prawdziwe |
|
|
102. Kwadrat logiczny pokazuje, że na podstawie prawa kontrapozycji implikacje prosta i przeciwstawna są równoważne oraz implikacje odwrotna i przeciwna są równoważne. Przy tej samej przekątnej są umieszczone implikacje równoważne, natomiast do udowodnienia wszystkich spośród tych implikacji, wystarczy udowodnić dowolną parę tych implikacji umieszczonych na jednym boku kwadratu. |
|
|
103 Zakładamy, że wszystkie rozpatrywane elementy x należą do pewnej klasy indywiduów X (np. do N). Właściwości tych obiektów określane są jako predykaty (odpowiednik orzeczenia w gramatyce).
|
|
|
104. Zakładamy, że wszystkie rozpatrywane elementy x należą do pewnej klasy indywiduów X (np. do N). Właściwości tych obiektów określane są jako predykaty (odpowiednik orzeczenia w gramatyce).
|
|
|
105. Zmienną x określamy jako związaną jeśli jest zmienną kwantyfikatora x lub x. np. x f(x) |
|
|
106. Zmienną x określamy jako wolną jeśli nie jest zmienną kwantyfikatora x lub x. np. x>5 |
|
|
107. Wyrażenie logiki predykatów nie zawierające żadnych zmiennych wolnych nazywamy formą zamkniętą (np. x y f(x,y)) |
|
|
108. Wyrażenie predykatywne nazywa się tautologią (ogólnie obowiązujące) jeśli jest prawdziwe we wszystkich interpretacjach. |
|
|
109. Rekurencja składa się z podania wartości brzegowej (początkowej) i równania wyrażającego ogólną wartość za pomocą wartości wyrazów wcześniejszych. |
|
|
110. Z równania charakterystycznego: xr - c1xr-1 - c2xr-2 = 0 wynika, że Dla r = 2 zachodzi LEMAT: jeżeli R i R są różnymi pierwiastkami równania charakterystycznego: x2 = Ax + B (x2 - Ax - B = 0), zatem równanie rekurencyjne an = Aan-1 + Ban-2 ma rozwiązanie postaci: an = c1n + c2n . W przypadku gdy = to rozwiązanie ma postać: an = (nc1 + c2) n |
|
|
111. Schemat Hornera można zastosować do wyliczenia wartości wielomianu W(x) w punkcie z. |
|
|
112. Funkcję postaci F(x) = k=0 ak * xk nazywamy funkcją tworzącą ciągu (ak) |
|
|
113. F(x) = n=0 an * xn = (1-xn+1)/(1-x) |
|
|
114. Największym wspólnym dzielnikiem liczb a i b (gcd(a,b), NWD(a,b)) jest nieujemna liczba całkowita d = gcd(a, b) = NWD(a, b), taka, że
|
|
|
115. Najmniejsza wspólna wielokrotność liczb a i b (lcm(a,b), NWW(a,b)) jest nieujemna liczba całkowita D = lcm(a, b) = NWW(a, b), taka, że
|
|
|
116. Jeżeli gcd(a, b) = 1, to a i b są względnie pierwsze. |
|
|
117. Podstawowe twierdzenie arytmetyki: Każda liczba całkowita n ≥ 2 może być przedstawiona jako iloczyn dodatnich całkowitych potęg liczb pierwszych |
|
|
118. Niech a, b, nZ będą liczbami całkowitymi oraz n > 0. Notacja:
a |
|
|
119.Wniosek z chińskiego twierdzenia o resztach dla par kongruencji:
Jeśli gcd(n1, n2) =1 to para kongruencji x |
|
|
120. Grupą multiplikatywną Zn jest zbiór: Z*n = { a Zn : gcd(a,n) = 1 } |
|
|
121. Logarytm dyskretny (indeksem) z b przy podstawie a jest jednoznacznie określona liczba 0 ≤ x ≤ n - 1 (n jest rzędem skończonej grupy cyklicznej), taka, że ax=b |
|