59411

Metoda schodkowa różni się od metody limitów jedynie sposobem przeprowadzania oceny.

W serii wstępującej oceniającemu prace prezentowane są kolejno próbki o rosnącym natężeniu bodźca, do momentu zmiany odpowiedzi z „nie" na „tak" ; następnie prowadzący ocenę podaje oceniającemu próbkę poprzednio ocenianą.

Metoda średniego błędu.znana także jako metoda mieszania ad libitum (do woli, według życzenia, do wyboru), służy do określania progu różnicy. Oceniający otrzymuje próbkę standardową oraz dwie próbki: jedna znacznie słabszą i drugą znacznie silniejsza od standardowej. Zadaniem oceniającego jest utworzenie z tych dwóch próbek (najczęściej przez mieszanie) próbki identycznej pod względem intensywności wrażenia ze standardem. Różnica stężeń próbki powstałej z mieszaniny i standardu wyznacza próg różnicy danego oceniającego. Przypuśćmy, że standardem była próbka o stężeniu 6,4 g/l sacharozy. Oceniający otrzymał dwie zlewki, jedną z wodą i drugą z roztworem sacharozy o stężeniu 30,0 g/l; mieszając otrzymał roztwór, który - jak utrzymywał - miał intensywność słodkiego smaku identyczną z próbką standardową. Po oznaczeniu zawartości cukrów metoda chemiczna okazało się, ze w roztworze sporządzonym przez oceniającego znajduje się 7,1 g/l cukrów. Próg różnicy tego oceniającego wynosi zatem 7,1- 6,4 = 0,7 g/l sacharozy.

Metoda średniego błędu może być wykorzystywana do określenia wielkości wpływu innych substancji dodawanych do produktów spożywczych na intensywność wrażenia.

Metoda stałego bodźcasłuży do oznaczenia progu różnicy. Zestaw próbek jest nieparzysty (najczęściej siedem) i, podobnie jak w metodach limitów i schodkowej, próbki różnią się stałym modułem stężenia, np. dla roztworów sacharozy: 6,6; 6,8; 7,0; 7,2; 7,4; 7,6; 7,8 g/l. próbka standardową zawsze jest próbka środkowa, tutaj o stężeniu 7,2 g/l. Oceniający otrzymuje dwie próbki, z których jedna jest standardowa, druga zaś jest próbka badaną. Zadaniem oceniającego jest wskazanie próbki bardziej intensywnej, np. przy porównaniu próbek 7,2 i 6,8 oceniający wskazał na próbkę 7,2 g/l jako najbardziej słodką, co odnotujemy jako (7,2+).

Metody wykrywania różnic

Metody wykrywania różnic, zwane metodami różnicowymi lub dyskryminacyjnymi, należą do klasycznych metod analizy sensorycznej. Służą zarówno do stwierdzenia różnic między porównywanymi obiektami, jak i do badania progu różnicy u kandydatów wybieranych do zespołu oceniającego. Stosowane są w np. przypadku zmiany procesu technologicznego, surowca lub opakowania; służą do badań wpływu dodatków, sposobu przechowywania gotowego produktu, sposobu transportu itp.

Metoda parzystaiest najprostszą metoda analizy sensorycznej, można ja bowiem stosować nawet w ocenach dokonywanych przez zespoły nie mające żadnego przygotowania (dzieci).W karcie oceny musi być rodzaj produktu oraz ta jego cecha, która podlega ocenie. Każdy z oceniających otrzymuje dwie próbki: jedną o jakości A i jedną o jakości B zadaniem oceniającego jest wskazanie próbki o większej intensywności ocenianej cechy, np. próbki bardziej słodkiej, bardziej kwaśnej, bardziej miękkiej itp. Dodatkowo można prosić oceniającego o określenie wielkości różnicy według skali: żadna, słaba, umiarkowana, duża, bardzo duża.

Metodatrójkątowazostała tak nazwana, ponieważ oceniającemu prezentowane są zawsze trzy próbki: dwie identyczne i jedna inna: AAB lub ABB. Zadaniem oceniającego jest wskazanie w każdym trójelementowym zestawie próbki odmiennej. Oprócz wskazania próbki odmiennej, można