60163

Gdzie G jest współczynnikiem proporcjonalności i nazywa się go przewodnością, a mierzy się go w simensach (S). Okazuje się, że przewodność zależy od rodzaju przewodnika. Częściej podane prawo przedstawione jest w innej postaci:

i.H

R

Wielkość R nazywamy oporem omowym przewodnika, a jednostką oporu jest Om (1Q) Zależność oporu od przewodnika

Gdy na końcach przewodnika nie jest przyłożone napięcie, a na tym przewodniku znajduje się ładunek, to powierzchnia tego przewodnika jest powierzchnią ekwipotencjalną. Ale jeżeli przez przewodnik płynie prąd (przyłożone jest napięcie) to powierzchnia przewodnika nie jest już powierzchnią ekwipotencjalną. Okazuje się jednak, że przekrój poprzeczny przewodnika jest powierzchnią, na której każdy punkt ma równy potencjał. Jeżeli przewodnik jest jednorodny i o jednorodnym przekroju, to okazuje się, że na dwóch powierzchniach, na któiych potencjał jest różny, różnica potencjału jest proporcjonalna do odległości od końca przewodnika. Można wnioskować, że opór między końcem przewodnika a jego dowolnym przekrojem jest proporcjonalny do spadku potencjału (czyli do długości przewodnika).

Doświadczenia pokazują także, że opór przewodnika jest odwrotnie proporcjonalny do pola przekroju przewodnika. Uwzględniając powyższe własności możemy zapisać:

Gdzie "1" to długość przewodnika, "S" to pole przekroju, natomiast "p" jest opornością właściwą danego materiału (opór przewodnika o długości Im i powierzchni lm²).

Prawo Ohma dla obwodu

Wszystkie znane dotąd materiały przewodzące prąd mają pewien opór (pomijamy nadprzewodniki, bo zastosowanie ich w normalnych warunkach jest niemożliwe). Także źródło napięcia jest zbudowane z takich materiałów, więc ma ono swój własny opór, zwany oporem wewnętrznym. Na scłiematacłi często oznacza się opór wewnętrzny jako zewnętrzny opornik umieszczony obok źródła.

Każde źródło charakteryzuje się różnicą potencjałów na jego zaciskach. Ta różnica nazywana jest siłą elektromotoryczną (SEM).

R.+R. -j

R, - to opór układu (np. opór żarówki),

R_w - to opór wewnętrzny źródła,

I - prąd płynący w obwodzie,

E- SEM.

E-l R_z + 1 R„ E-U + l R„

2