64827

światowej, a także w rozwoju społecznej nauki Kościoła Katolickiego. Z aktów prawnych, w których idea zabezpieczenia społecznego znalazła odzwierciedlenie, najważniejsza jest Powszechna Deklaracja Praw Człowieka z 1948r oraz Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych. Natomiast lista Międzynarodowej Organizacji Pracy zawiera ryzyka socjalne, wśród których wymienia m.in. zagrożenia zdrowia, zagrożenie starością, zagrożenie trwałą niesprawnością, a najważniejsze w obecnej sytuacji naszego kraju wydaje się być zagrożenie bezrobociem. W związku z rozwojem cywilizacji i pojawiającymi się problemami, takimi jak powyżej wymienione, towarzyszy, a nawet jest elementem tego rozwoju, postęp w zakresie zabezpieczenia społecznego. Co więcej za tym idzie, to poszerza się odpowiedzialność państwa za tę sferę życia społecznego(następuje przesuwanie merytorycznych zadań oświatowych, opieki lekarskiej, z rodzin na wspólnoty społeczne, a w tym na państwo; pojawia się    przecież pojęcie państwa    opiekuńczego).

Głównym celem zabezpieczenia społecznego jest oczywiście konieczność zagwarantowania bezpieczeństwa socjalnego. Działania podjęte w tym kierunku są nakierowane na zmniejszeniu ryzyka wystąpienia zagrożeń i kompensowaniu ich następstw, zaliczanych do wyżej wymienionych ryzyk. Zabezpieczenie obejmuje więc różnego rodzaju ubezpieczenia społeczne, świadczenia o charakterze zaopatrzeniowym, pomoc społeczną, ochronę zdrowia czy    rehabilitację    inwalidów.

Dla polityki społecznej, najistotniejsze jest takie skonstruowanie zabezpieczenia społecznego, aby zachowana została godność człowieka, zwłaszcza starego i niepełnosprawnego oraz takie ich ukształtowanie w stosunku do wkładu danej osoby w pomyślność społeczeństwa i jego rozwój gospodarczy, by odpowiadały poczuciu sprawiedliwości. Z tytułu zabezpieczenia przewidziane są świadczenia, takie jak ubezpieczenia ( chorobowe, wypadkowe, emerytalne, od bezrobocia), pomoc społeczna, polegająca na wspieraniu ludzi w trudnych sytuacjach życiowych, w których nie są oni w stanie poradzić samodzielnie( realizacja tego zadania spoczywa na administracji rządowej i samorządowej, nieodłącznie jednak z organizacjami społecznymi, organizacjami charytatywnymi; pomoc obejmuje pomoc pieniężną, rzeczową i usługową). W celu realizacji zadań polityki społecznej zostały utworzone w Polsce ośrodki pomocy społecznej. Działają one w gminach, powołuje się w nich pracowników socjalnych. Pracownicy tacy mogą być zatrudniani w zakładach pracy, szpitalach, zakładach    karnych.*

Problematyka pracy i zatrudnienia jest częścią ogólniejszych problemów społecznych i ekonomicznych. Praca człowieka jest przedmiotem analizy wielu dyscyplin naukowych, m.in. polityki społecznej. Wśród wyrażających się ilościowo najbliżej tego problemu jest kwestia kształtowania się aktywności zawodowej ludności. Pojęcie to pozwala na ustalenie, jaka część społeczeństwa jest aktywna zawodowa. Jeśli chodzi o pracę, to jest rozpatrywana jako odrębna dziedzina stosunków społecznych, które to obejmują w gospodarce rynkowej relacje między pracownikami i pracodawcami oraz stosunki między państwem a pracodawcami i pracownikami. W stosunku do pierwszych relacji, to stanowią one podstawową sferę stosunków    pracy    I    zatrudnienia.

Wyodrębnia się w oparciu o podział zatrudnienia, sferę pracy najemnej i na własny rachunek. Dla rozważań istotne są rozważania nauki dotyczące pracowników fizycznych. Ponieważ proces transformacji gospodarki od systemu nakazowo rozdzielczego do systemu rynkowego zrodził nową sytuacje tej klasy, tj. ograniczenie zatrudnienia w przemyśle. Współcześnie, przemiany społeczno-gospodarcze w skali światowej, ograniczenie zapotrzebowania na pracę w organizacjach na skutek komputeryzacji, powodują wzrost znaczenia pracy umysłowej i grupy społecznej    pracowników    wszelkiego    rodzaju    usług.

Praca powinna stwarzać warunki rozwoju osobowości każdego człowieka, umożliwiać poznanie i stosowanie zasad dobrej pracy, pozwalać na rozwijanie inicjatyw i wdrażanie nowych pomysłów, a także zaspokajać zmieniające się potrzeby ludzi. Społeczne systemy pracy oraz organizacje życia politycznego i społecznego powinny umożliwiać wszystkim członkom społeczeństwa uzyskiwanie pożądanego przez ludzi poczucia przynależności do określonej grupy    I    uznania    w    oczach    jej    członków.*

Polityka społeczna rozpoznaje podstawowe prawidłowości, analizuje patologie, negatywne skutki nierównowagi pomiędzy podażą i popytem na pracę, zajmuje się tendencjami rozwoju w sferze społecznej i sygnalizuje narastające problemy. Jednak ujmuje ona tylko najbardziej ogólne problemy pracy i zatrudnienia, próbując wykorzystać dorobek innych dyscyplin naukowych. Polityka społeczna zajmuje się aspektami pracy i zatrudnienia, które są związane z potrzebami człowieka, tj. zajmuje się doradztwem dla młodzieży i rodziców w zakresie wyboru zawodu, w związku z optymalizacją wykorzystania zasobów siły roboczej. Następnie polityka formułuje wnioski pod adresem polityki ekonomicznej w sprawie pełniejszego wykorzystania zasobów pracy, pod adresem systemu kształcenia w sprawie struktury kształcenia. Polityka społeczna stwarza również podstawy do badań i zastosowań w zakresie