67345

enzymatycznej aktywności drobnoustrojów ulega zahamowaniu proces rozkładu materii organicznej, a szczególnie celulozy, co w efekcie doprowadza do degradacji gleby. Podwyższona zawartość ołowiu w glebie może stanowić zagrożenie dla człowieka, a przede wszystkim dla dzieci narażonych na wdychanie i połykanie pyłu glebowego (brudne warzywa lub owoce oraz brudne ręce). Ołów dostaje się do gleb z różnych źródeł i w różnych formach, które podlegają transformacji zarówno chemicznej jak i biotycznej. Graniczne stężenie ołowiu powinno uwzględniać zarówno ryzyko włączenia go do łańcucha żywieniowego, jak i ochronę biologicznej aktywności gleb oraz czystości wód gruntowych. Największe zagrożenie dla ekosystemów stanowi zanieczyszczenie ołowiem lekkich gleb kwaśnych, jednak wieloletnie szkodliw e działanie ołow iu powoduje także degradację gleb odpornych.

Naturalna zawartość ołowiu w wodach jest niska, ponieważ większość związków tego metalu (węglany, siarczany, fosforany) trudno rozpuszcza się w wodzie, zwłaszcza przy odczynie zbliżonym do obojętnego. Ołów występujący w postaci zawiesiny o dużej dyspersji, jak i związany z małocząstcczkową frakcją organiczną może utrzymywać się dosyć długo w wodzie i podlegać transportowi na znaczną odległość. Jednym ze wskaźników zanieczyszczenia w^ród powierzchniowych ołowiem jest zawartość w osadach dennych.

Ołów w w odzie podlega intensywnej

bioakuniulacji. Glony w pobliżu ujścia ścieków z zakładów hutniczych zawierają około 5000 ppm Pb, a w osadnikach po flotacji rud ołowiu stężenie dochodzi do 14000 ppm. Rośliny wyższe także łatwo sorbują ołów z wody i są wykorzystywane do badań monitoringowych. Fauna morska, a zwłaszcza skorupiaki i małże są dobrym wskaźnikiem skażeń ołow iem. Ryby akuniulują ołów' głównie w skrzelach. Stężenie ołowiu w powietrzu atmosferycznym jest silnie zróżnicowane, od 1 ng/m3 nad biegunem południowym aż pow^fyżej 20000ng/m3 nad aglomeracjami miejskimi.

Zakres naturalnej zawartości ołowiu w powietrzu przyjęto na 0.5 - 10 ng/m3. a zakres najczęściej występujących zanieczyszczeń na 70 - 8000 ng/m3. Globalną emisję ołowiu szacuje się średnio na około 330 tys. ton rocznie, z czego najwięcej przypada na hutnictwo metali. Wszystkie związki ołowiu, a zwłaszcza ołów^r w gazach spalinowych, występują w stanie dużej dyspersji i podlegają łatwo sorpcji na powierzchni cząstek pyłu atmosferycznego. Część ołow iu opada na ziemię wraz z