67468

Cząstki koloidowe mają jednoimienne ładunki pochodzące bądź z adsorpcji jonów elektrolitów znajdujących się w środowisku dyspersyjnym, bądź też są wynikiem własnej dysocjacji elektrolitycznej.

Cząstką koloidowa jest tym bardziej stabilna, im ma mniejsze rozmiary i większy ładunek.

Cząstki koloidowe w zależności od zdolności adsorbowania na sobie cząstek rozpuszczalnika dzielimy na liofilowe (ulegają one solwatacji) liofobowe.

Ładunek elektryczny koloidów jest m.in. wynikiem selektywnej adsorpcji jonów z otaczającego roztworu na powierzchni cząstki.

Najlepiej adsorbują się jony wchodzące w skład struktury cząstki koloidowej.

Dzięki selektywnej adsorpcji cząstką uzyskuje ładunek dodatni lub ujemny.

Koagulacji zolu sprzyjają:

zwiększenie stężenia elektrolitów w roztworze dodatek koloidu o przeciwnym znaku.

Koagulacja pod wpływem dodanego elektrolitu polega na zwiększeniu liczby jonów o znaku przeciwnym niź ładunek cząstki koloidowej.

Zewnętrzna warstwa tej cząstki posiada podwójną warstwę elektryczna:

I    - sza stanowi warstewka jonów zaadsorbowanych,

II    *gą stanowi warstwa jonów przeciwnego znaku znajdująca sie w pewnej odległości wraz z odpowiednią ilością cząstek wody.

Zdolność koagulacyjna jonów zależy od wielkości ładunku.

W procesie koagulacji stosowanej do oczyszczania wód naturalnych mamy do czynienia z układem, w którym woda jako czynnik dyspergujący oraz dwa rodzaje koloidów: nadające wodzie mętność i zabarwienie (mają ładunek ujemny) powstające podczas dodawania koagulanta (wodorotlenki Fe i Al, powstające po dodaniu soli tych metali maja ładunek dodatni).

Ujemnie naładowane koloidy mogą być destabilizowane dodatnio naładowanymi wodorotlenkami koagulantów i wytrącają się w postaci kłaczków.

Do najczęściej stosowanych koagulantów należą: Ah(S04)3*18 H2O, polimeryczny AlCh- PAC, FeS04*7H20, FeCh‘6 H2O - PIX, Na2AhQ4