31

- 32 -

Rys. 3.1. Schemat warstwy podwójnej cząstki koloidalnej

Qo Ol ,    Q2

Rys. 3.2. Rozkład potencjału podwójnej warstwy elektrycznej

- 33 -

| ||

Koagulacja polega więc na kompensacji podwójnej warstwy, która powoduje ob-^;niżenie wartości potencjału dzeta przez dodanie koagulantów do wody. Dawka

optymalna koagulanta Jest to taka ilość koagulanta, która sprowadza potencjał do zera. Jednakże w praktyce zauważa się, że dobrą stabilność można uzyskać nawet przy znacznych ładunkach resztkowych. Wartość potencjału dla większości stabilnych kolodiów wynosi około ± 0,7 V, koagulacja zaczyna się wtedy, gdy wartość potencjału dżetu obniży się do ± 0,03 V.

Podczas koagulacji następuje naruszenie trwałości układu: woda naturalna -cząstki substancji rozproszonej i równoczesne powstawanie zawiesiny wodorotlenku glinu lub żelaza, które łączą się tworząc widoczne gołym okiem kłaczki o bardzo rozwiniętej powierzchni. Wytworzone kłaczki mają zdolność pochłaniania drobnych zawiesin oraz sorpcji niektórych substancji rozpuszczonych.

Do najczęściej stosowanych koagulantów należą sole glinu i żelaza, które ulegając hydrolizie tworzą dodatnio naładowane wodorotlenki, powodujące zobojętnienie ujemnie naładowanych zanieczyszczeń koloidalnych zawartych w wodzie.

Spośród związków glinu 1 żelaza do koagulacji używa się:

1)    siarczanu glinu Al., (SO^) ^ x 18H.,0

2)    siarczanu glinowo-potasowcgo Al.^SO^)^ x K^SO^ x 24H_?0

3)    glinianu sodowego Na^Al^O^

4)    siarczanu żelazawego FeSO^ x 71^0

5)    siarczanu żelazowego Fe^(SO^)^ x 9H^0

6)    chlorku żelazowego FeCl^

Powszechnie stosowanym koagulantem uzdatniania wody Jest siarczan glinowy, który charakteryzuje się:

-    dużą zdolnością usuwania barwy z wód o wysokim zabarwieniu,

-    dużą wrażliwością na niską temperaturę.

Pozostały w wodzie nadmiar glinu jest szkodliwy, oddziałuje prawdopodobnie na układ nerwowy organizmów wyższych. Nie nadaje się również do. usuwania planktonu z wody ze względu na zbyt lekkie kłaczki.

W wyniku hydrolizy siarczanu glinowego powstaje trudno rozpuszczalny w wodzie wodorotlenek glinowy, który występuje początkowo w postaci dodatnio naładowych cząstek koloidalnych, a następnie wraz z ujemnie naładowanymi cząstkami koloidów powodującymi barwę i mętność wody tworzy większe skupiska - kłaczki łatwo sedymentujące pod działaniem siły ciężkości.

pi

Mr