74827

9. ŚWIADCZENIE USŁUG PRAWNICZYCH W UNII EUROPEJSKIEJ

Dyrektywa z 1977 r. - określiła swobodę każdego adwokata Unii, który chce świadczyć dorywczo usługę prawną w innym państwie członkowskim - musi on jednak działać w porozumieniu z adwokatem lokalnym

Dyrektywa z 1988 r. - określiła zasady wzajemnego uznawania dyplomów przez państwa członkowskie

Dyrektywa z 1998 r.:

-    ułatwiła wykonywanie stałej praktyki prawniczej w innym państwie niż państwo uzyskania kwalifikacji

-    możliwość pracy prawniczej w innym państwie na zasadzie samo zatrudnienia (selfemployed) lub stosunku nawiązanego z określonym podmiotem (salaried)

-    wg dyrektywy prawnik to osoba która ma obywatelstwo państwa członkowskiego i uzyskała na jego terenie prawo do wykonywania zawodu

-    prawnik taki może na ternie każdego państwa członkowskiego udzielać porad co do prawa wspólnotowego, międzynarodowego i prawa państwa macierzystego oraz prawa państwa, w którym to robi (host Member State)

-    swoboda to ograniczona być może co do czynności związanych z obrotem nieruchomości i sprawami spadkowymi (w państwach w których te rzeczy robi osoba specjalnie upoważniona) lub też co do czynności związanych z zastępstwem procesowym

-    prawnik chcący wykonywać stałą praktykę w innym państwie powinien zarejestrować się w odpowiednim organie tego państwa

-    prawnik taki może też brać udział w zgromadzeniach organów profesyjnych (prawniczych, adwokackich) danego państwa

Ustawa o wykonywaniu w Polsce zawodu przez prawników zagranicznych:

zasada wzajemności - prawnicy zagraniczni chcący wykonywać zawód w Polsce będą mieli taki sam status jak Polacy, ale jego państwo ojczyste musi wykazać się zasadą wzajemności

-    prawnicy zagraniczni wykonują w Polsce zawód na zasadzie lojalności i zaufania