0318

12.3. Instytucje Unii Europejskiej 329

przygotowana w jednym z Dyrektoriatów Generalnych. Następnie, projekt jest przekazywany Komisji (jako ciału kolegialnemu, składającemu się z Komisarzy), a ta przesyła go do Rady Unii. Staje się on przedmiotem dyskusji w wyspecjalizowanych komitetach i komisjach oraz w COREPER. Rada z kolei przekazuje projekt do Parlamentu lub/i Ekonomicznego i Społecznego Komitetu (Economic and Social Committee - ESC), które to instytucje muszą wyrazić na jego temat opinię. Projekt wraz z opinią powraca do Rady, a w COREPER przebiegają negocjacje, co do ustalenia ostatecznej wersji decyzji. Ostateczna decyzja należy do Rady, a projekt może zostać przyjęty jednomyślnie bądź większością kwalifikowaną. W trakcie procedury konsultacyjnej Komisja może wnioskować o wprowadzenie określonych zmian do projektu¹.

Procedura kooperacji (cooperation procedurę) została wprowadzona przez Jednolity Akt Europejski (SEA), zwłaszcza w odniesieniu do kwestii bardzo ważnych z punktu widzenia realizacji programu wprowadzania wspólnego rynku. Przewiduje ona dwukrotne czytanie projektu. Rada Unii, po otrzymaniu od Komisji projektu decyzji legislacyjnej wraz z uzasadnieniem oraz po zapoznaniu się z opinią Parlamentu, przyjmuje kwalifikowaną większością głosów wspólne stanowisko (pierwsze czytanie). Następnie, wspólne stanowisko zostaje przekazane do Parlamentu, który w ciągu trzech miesięcy może proponować wprowadzenie do niego poprawek (absolutną większością głosów), przyjąć je względnie odrzucić (absolutną większością głosów). Przyjęcie stanowiska względnie niepodjęcie w tej kwestii żadnej decyzji oznacza, iż Rada może uchwalić akt prawny w wersji pierwotnej. Jeżeli Parlament odrzuci wspólne stanowisko, to Rada może je przyjąć ponownie (lub wprowadzić własne zmiany), ale uchwalenie aktu prawnego wymaga podjęcie decyzji jednomyślnie. W przypadku, gdy Parlament zgłasza poprawki do wspólnego stanowiska, następuje tzw. II czytanie. Proponowane poprawki wraz z wynikiem głosowania zostają przekazane do Komisji. Instytucja ta dysponuje w tym momencie znacznym zakresem autonomii, a więc może uwzględnić zmiany proponowane przez Parlament i zrewidowany projekt przekazuje do Rady Unii względnie może przesłać do tego organu projekt w nie zmienionej wersji. Rada może przyjąć większością kwalifikowaną zrewidowany przez Komisję projekt. W przypadku jednak, gdy Rada akceptuje propozycje poprawek zgłoszonych przez Parlament, a niezaaprobowanych przez Komisję lub decyduje się na wprowadzenie zmian do zrewidowanego przez Komisję projektu (uwzględniającego poprawki Parlamentu), to wówczas jest wymagana jednomyślność jej członków, jako warunek uchwalenia aktu prawnego.

Procedura współdecydowania (co-decision procedurę) z kolei została wprowadzona przez Traktat o Unii Europejskiej (art. 251). Traktat amsterdamski rozszerzył stosowanie tej procedury na kolejne 23 obszary (np. zakaz dyskryminacji ze względu na obywatelstwo, polityka socjalna, ochrona konsumenta. Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego), przewidując możliwość zastosowania jej w kilku kolejnych dziedzinach (np. ochrona zdrowia). Różni się ona od procedury kooperacji wprowadzeniem tzw. III czytania oraz postępowania pojednawczego.

1

C. Archer, F. Butler, The European Union. Structure and Process, Pinter, London 1996, s. 53. 54.