0312

12.3. Instytucje Unii Europejskiej 323

li

sto się zdarza, iż w składzie gabinetu znajdują się przedstawiciele narodowych służb cywilnych, którzy wcześniej pracowali w stałych przedstawicielstwach swych krajów przy Unii Europejskiej i dysponują sporym doświadczeniem negocjacyjnym wyniesionym z prac Rady Unii. Członkowie gabinetu są reprezentantami Komisarza, a każdy z nich odpowiada za określony sektor polityki Komisji. Oznacza to, iż członkowie gabinetów zajmują się np. polityką rolną, ochroną środowiska czy polityką finansową. Kilka razy w tygodniu odbywają się spotkania członków gabinetów, odpowiedzialnych za poszczególne sektory aktywności Komisji. Przedmiotem dyskusji są z reguły projekty aktów prawnych lub konkretne inicjatywy programowe, przygotowywane na posiedzenie Komisji. Spotkaniom tym przewodniczy członek gabinetu Prezydenta. W ten sposób gabinety odgrywają istotna rolę w procesie horyzontalnej integracji prac Komisji, gdyż ich członkowie, reprezentujący Komisarza i Dyrektora DG, uzyskują informacje o działaniach podejmowanych w poszczególnych Dyrektoriatach Generalnych i w ten sposób mogą zostać wypracowane wspólne strategie (np. już poprzez robocze kontakty rele-wantnych w danej kwestii DGs). Mamy, więc tu do czynienia z wstępną fazą koordynacji horyzontalnej, związaną z wypracowaniem racjonalnego mechanizmu przygotowywania treści projektów decyzji.

Szczególna rola w następnej i finalnej fazie koordynacji horyzontalnej przypada Sekretariatowi Generalnemu (Secretariat-General - SG), określanego mianem „systemu nerwowego Komisji"¹ i bezpośrednio podległemu Prezydentowi. Zadaniem SG jest koordynowanie prac różnych DGs, m. in. poprzez przewodniczenie regularnym spotkaniom Dyrektorów Generalnych. Warto jednak zwrócić uwagę na inną formę działań koordynacyjnych, a mianowicie, na co tygodniowe tkania Szefów Gabinetów [Chefs de Cabinet), odbywające się pod przewod-ctwem Sekretarza Generalnego. Zasadniczym ich celem jest przygotowanie ndy programowej na najbliższe posiedzenie Komisji oraz wypracowanie kon-nsu, co do mniej kontrowersyjnych decyzji, które Komisarze z reguły przyjmują _z dłuższej dyskusji. Do istotnych funkcji Sekretariatu Generalnego należy rów-eż reprezentowanie Komisji w negocjacjach z innymi organami Unii.

Układ powiązań wewnątrz bez wątpienia słr agmentaryzowanej Komisji musi pewnie przynajmniej minimalny poziom koordynacji tak istotny, zważywszy jej legialny charakter oraz ogrom regulacji, które muszą zostać przygotowane. Po-ez wykorzystanie Sekretariatu oraz gabinetów Komisarzy możliwy staje się ynajmniej przepływ informacji między DGs, a niejednokrotnie zapadają kon-etne decyzje. Szefowie gabinetów mają możliwość wypracowania wspólnego anowiska w wielu kwestiach programowych, opierając się na szczegółowych ipozycjach przekazanych przez członków gabinetów, zajmujących się konkret-i sektorami polityki². Komisarze z kolei uzyskują przynajmniej informacje co konkretnych kwestii będących przedmiotem zainteresowania innych DGs,

1

   T. Christiansen, A Maturing Bureaucracy? The Role oj the Commlsslon In the Policy Process, , J. Richardson (wyd.), European Union. Power and Policy-Making, Routledge, London-New York

'. s. 85.

2

   M. Donnelly, The Structure oj the European Commission and the Policy Formation Process, S. Mazey, J. Richardson (wyd.), Lobbying in the European Community, Oxford Univcrsity Press,

rd 1993, s. 79.