0306

12.3. Instytucje Unii Europejskiej 317

Jeszcze w połowie lat 80. znaczna część spotkań rad sektoralnych przypadała na Radę ds. Rolnictwa oraz Radę Spraw Ogólnych. Funkcję zasadniczego koordynatora prac legislacyjnych sprawowała ta druga Rada, a w dodatku stanowiła ona forum, gdzie w sytuacjach trudnych wypracowywano ostateczne porozumienie co do treści projektu. W dalszym ciągu występuje ona w roli koordynatora, jednak w zakresie regulacji makroekonomicznych i budżetowych (rozwój EMU) znaczne uprawnienia przejęła Rada ds. Gospodarczych i Finansowych (EcoFin). Innym mechanizmem, pozwalającym koordynować prace legislacyjne i wpływać na treść agendy programowej jest tzw. Prezydencja Rady (Przewodnictwo). Funkcję tą pełnią jej członkowie przez sześć miesięcy, według porządku z góry ustalonego w głosowaniu. Państwo przewodniczące Radzie uzyskuje znaczny wpływ na dobór kwestii problemowych, stawianych pod jej obrady. Utarła się zresztą praktyka, iż nowy przewodniczący prezentuje listę kwestii problemowych, które zamierza wprowadzić w ramy agendy programowej, wpływając w ten sposób na treść legislacyjnej polityki (oczywiście na wniosek legislacyjny Komisji). Jednak państwo sprawujące Prezydenturę, nie akceptujące inicjatywy legislacyjnej Komisji może odmówić umieszczenia jej w agendzie programowej Rady.

Rada Unii działa poprzez wyspecjalizowane komisje, komitety i grupy robocze. Traktat rzymski (1957) ustanowił jedną Radę i ze względu na bardzo ograniczony zakres kwestii programowych przez nią dyskutowanych wystarczały generalne posiedzenia, w których udział brali zazwyczaj ministrowie spraw zagranicznych. W miarę jak zakres uprawnień Rady zwiększał się i zupełnie nowe kwestie tworzyły jej agendę programową, zaczęto tworzyć, obok rad sektoralnych, wyspecjalizowane komisje i komitety (proces funkcjonalnego różnicowania Rady). Propozycje Komisji Europejskiej, które trafiają do Rady z reguły najpierw są analizowane w wyspecjalizowanych komisjach i komitetach, a potem zostają przekazane do organu pomocniczego Rady, Komitetu Stałych Przedstawicieli (Comitć des Reprćsentants Permanents - COREPER), w którego skład wchodzą ambasadorowie państw członkowskich (szefowie stałych przedstawicielstw państw członkowskich przy Unii Europejskiej), czyli tzw. COREPER II oraz ich zastępcy (tzw. COREPER I). Ocenia się, iż około 70% prac Rady wykonują grupy robocze, w skład których wchodzą urzędnicy narodowych korpusów służy cywilnej, usytuowane poniżej poziomu COREPER. Na tym poziomie jest też z reguły wypracowywane wspólne stanowisko. Pozostałe kwestie problemowe (np. bardziej ogólne, co do których trudno jest zawrzeć konsens) trafiają do COREPER. Podstawowym zadaniem Komitetu jest przygotowywanie prac Rady, a precyzyjniej wypracowanie, w drodze negocjacji i konsultacji, wspólnego stanowiska, zwłaszcza w kwestiach szczegółowych, uwzględniającego opinie i postulaty zgłaszane przez państwa członkowskie. Choć formalnie ma on status organu pomocniczego, bardzo często występuje w roli instytucji zastępującej Radę¹. Proponowane przez COREPER rozstrzygnięcia, są umieszczane z reguły na tzw. liście A, a więc co do których panuje jednomyślność, są en bloc przyjmowane przez Radę Unii i z reguły bez dodatkowej dyskusji. Decyduje o tym, z jednej strony czynnik czasu (ministrowie nie

1

G. Edwards, National Sooereignty vs. integration? The Council oJMinisters. w: J. Richardson (red.), European Union. Power and Policy-Making, Roulledge. London-New York, 1996, s. 135-137.