76015

obywatelstwo pracowników państw członkowskich co do podejmowania pracy, wynagrodzenia oraz innych warunków pracy¹'.

6.    Powyższe przepisy nakładają na państwa członkowskie określone zobowiązanie, które nie wymaga podjęcia

żadnych dalszych środków, tak ze strony instytucji wspólnotowych, jak i ze strony państw członkowskich, i które nie pozostawia tym podmiotom żadnej dowolności, jeżeli chodzi o implementację tego zobowiązania.

7.    Ustęp 3. któiy określa prawa przysługujące pracownikom w ramach swobody przepływu pracowruków, poddaje

je ograniczeniom uzasadnionym względami porządku, bezpieczeństwa oraz zdrowia publicznego. Zastosowanie tych ograniczeń podlega jednak kontroli sądowej, tak by prawo państw członkowskich do powołania się na powyższe ograniczenia nie uniemożliwiało art.48 [39] TWE, chroniącemu swobodny przepływ pracowników, przyznania praw, na które pracownicy mogą się powoływać przed sądami krajowymi i które sądy krajowe mają obowiązek chronić.

8.    Zatem odpowiedź na pierwsze pytanie musi być twierdząca.

Drugie pytanie

9.    Drugie pytanie dotyczy tego, czy Dyrektywa Rady nr 64/221 z dnia 25 lutego 1964 o koordynacji szczególnych

środków dotyczących przemieszczania się oraz pobytu obcokrajowców ze względu na porządek, bezpieczeństwo lub zdrowie publiczne jest bezpośrednio stosowalna, tak że przyznaje podmiotom indywidualnym prawa, na które mogą się oni powoływać przed sądami krajowymi.

10. Z zarządzenia stanowiącego podstawę wniosku o wydanie orzeczenia wstępnego wynika, że jedynie przepis art.3

ust. 1 dyrektywy ma znaczenie z punktu widzenia przedmiotowej sprawy. Stanowi on, że „podjęcie środków ze względu na ochronę porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego należy odnosić wyłącznie do zachowania podmiotu indywidualnego, którego powyższe środki dotyczą”.

11. Wielka Brytania stoi na stanowisku, że art.189 [249] TWE wprowadza rozróżnienie pomiędzy skutkami

rozporządzeń, decyzji i dyrektyw. Dlatego należy przyjąć, że Rada, wydając dyrektywę zamiast rozporządzenia, przewidziała, że skutek dyrektywy będzie inny niż w przypadku wydania rozporządzenia, stąd dyrektywa nie powinna być bez pośrednio stosowana.

12. Jeżeli jednak, na mocy art 189 [249] TWE, rozporządzenia są bezpośrednio stosowalne i w konsekwencji tego są

bezpośrednio skuteczne, brak jest podstaw do wyciągania wniosku, że pozostałe kategorie aktów prawnych wymienionych w powyższym przepisie nie będą mogły nigdy wywierać podobnych skutków. Wykluczenie możliwości powołania się zainteresowanych osób na obowiązek wymkający z dyrektywy byłoby sprzeczne z wiążącym skutkiem przyznanym dyrektywie na podstawie art. 189 [249] TWE. W szczególności, tam gdzie organy Wspólnoty poprzez dyrektywy nakładają na państwa członkowskie obowiązek określonego zachowania, ich skuteczność zostałaby osłabiona gdyby podmioty indywidualne nie mogły powoływać się na nie przed sądami i gdyby sądy nie mogły brać tych obowiązków pod uwagę, jako części prawa wspólnotowego, art 177 [234] TWE, który upoważnia sądy krajowa do kierowania do Trybunału pytań dotyczących kwestii ważności i interpretacji wszystkich aktów wydanych przez instytucje wspólnotowe, wskazuje ponadto, że powyższe akty mogą być powoływane przez podmioty indywidualne przed sądami krajowymi. W każdym indywidualnym przypadku konieczne jest przeanalizowanie czy charakter, układ i treść przepisu stanowiącego przedmiot pytania nadaje się do bezpośredniego stosowania w stosunkach między państwem członkowskimi a podmiotami indywidualnymi.

13.Stanowiąc, że środki podjęte ze względu na porządek publiczny powinny być oparte wyłącznie na indywidualnym zachowaniu jednostki, art.3 ust. 1 dyrektywy zmierza do ograniczenia prawa do podejmowana decyzji w powyższej materii przez władze odpowiedzialne za wydawanie zgody na wjazd lub wydalenie obcokrajowców. Po pierwsze, przepis ten ustanawia obowiązek, który nie podlega żadnemn wyłączeniu i jest bezwarunkowy, i który ze względu na swój charakter nie wymaga interwencji ze strony instytucji wspólnotowych lub państw członkowskich. Po drugie, ponieważ państwa członkowskie są zobligowane, przy implementacji klauzul naruszających podstawowe zasady wynikające z Traktatów, dokonywać interpretacji na korzyść jednostek, nie należy brać pod uwagę czynników me związanych z indywidualnym zachowaniem, zaś zasada pewności prawa wymaga, aby zainteresowane podmioty mogły powoływać się na przedmiotowy obowiązek, pomimo że został on itstanowiony w akcie prawnym, który nie jest całkowicie i automatycznie bezpośrednio skuteczny.

14. Jeśli znaczenie i dokładny cel przepisu nasuwają pytania co do interpretacji, powyższe pytania mogą być

rozwiązane przez sądy, biorąc pod uwagę postępowanie z art. 177 [234] TWE.

15. Dlatego odpowiedź na drugie pytanie brzmi następująco: art.3 ust 1 Dyrektywy Rady nr 64/221 z 25 lutego 1964 przyznaje podmiotom indywidualnym prawa, których mogą one dochodzić przed sądami krajowymi, i które sądy krajowe mają obowiązek chronić.

2