76068

darem Ducha Świętego, który odnawia ufność i wiarę w Boga oraz umacnia przeciw pokusom złego ducha, przeciw pokusie zniechęcenia i trwogi przed śmiercią (por. Hbr 2, 15). Wsparcie Pana przez moc Jego Ducha ma prowadzić chorego do uzdrowienia duszy, a także do uzdrowienia ciała, jeśli taka jest wola Boża. Ponadto, «jeśiiby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone» (Jk 5,15). Przez łaskę tego sakramentu chory otrzymuje siłę i dar głębszego zjednoczenia z męką Chrystusa. Jest on w pewien sposób konsekrowany, by przynosić owoc przez upodobnienie do odkupieńczej śmierd Zbawiciela. Cierpienie - następstwo grzechu pierworodnego - otrzymuje nowe znaczenie: staje się uczestnictwem w zbawczym dziele Jezusa" (KKK 1510,1520-1521).

Według księgi liturgicznej Sakramenty chorych (RRUnc, n. 6):

Sakrament ten udziela choremu łaski Ducha świętego, która pomaga całemu człowiekowi do zbawienia, a mianowide umacnia ufność w Bogu, uzbraja przeciw pokusom szatana i trwodze śmierd. Dzięki tej pomocy chory może nie tylko znosić dolegliwości choroby, ale także je przezwytiężać i odzyskać zdrowie, jeżeli jest to pożyteczne dla zbawienia ega duszy. Jeżeli jest to potrzebne, namaszczenie odpuszcza grzechy i staje się dopełnieniem chrześcijańskiej pokuty.

2. Materia i forma sakramentalna; sprawowanie sakramentu

KKKW

Kan. 741 - Olej potrzebny przy sprawowaniu sakramentu namaszczenia chorych powinien być pobłogosławiony, jeśli inaczej nie stanowi prawo partykularne własnego Kościoła sui iuris, przez tego samego kapłana, który sprawuje sakrament. Kan. 742 - Należy dokładnie zachować słowa, porządek i sposób namaszczenia przepisane w księgach liturgicznych. Jedynie w przypadku konieczności wystarczy jedno namaszczenie z właściwą formułą.

KPK

Kan. 999 - Oprócz biskupa, olej używany w namaszczeniu chorych mogą poświęcać:

1* ci, którzy są prawnie zrównani z biskupem diecezjalnym.

2* w razie konieczności każdy prezbiter, jednak tylko w czasie sprawowania sakramentu.

Kan. 1000 - § 1. Namaszczenia powinny być dokładnie dokonane przy zastosowaniu słów, porządku oraz sposobu przepisanego w księgach liturgicznych. W wypadku wszakże konieczności wystarcza jedno namaszczenie na czole lub nawet na innej części ciała i wypowiedzenie całej formuły.

§ 2. Namaszczeń powinien dokonywać szafarz własną ręką, chyba że poważna racja zaleca zastosowanie narzędzia.

Kan. 1002 - Wspólne sprawowanie namaszczenia chorych, dla wielu równocześnie chorych, którzy są odpowiednio przygotowani i wewnętrznie usposobieni, może być dokonywane według przepisów biskupa diecezjalnego.

Sakrament namaszczenia chorych jest sprawowany przez namaszczenie olejem z oliwek lub innych roślin (materia sakramentu) oraz przez wypowiedzenie równocześnie słów (forma sakramentu, RRUnc, n. 25):

Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha świętego. Amen. Pan, który odpuszcza d grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie. Amen.

Olej chorych w Kościele łacińskim z zasady poświęcany jest przez biskupa w czasie wielko-czwartkowej Mszy Krzyżma (kan. 999 KPK; kan. 741 KKKW). Może go poświęcić wówczas także każdy, kto jest zrównany z biskupem diecezjalnym, a nie ma święceń biskupich (tj. prałat i Opat terytorialny, wikariusz i prefekt apostolski, administrator apostolski - kan. 368 i 318 § 2 KPK). Na-

-129-