67821

7.    Zgoda Parlamentu Europejskiego na Traktat Akcesyjny (wymagana absolutna większość)

8.    Zgoda Rady UE na Traktat Akcesyjny (wymagana jednomyślność)

9.    Oficjalne podpisanie Traktatu Akcesyjnego

10. Ratyfikacja Traktatu Akcesyjnego przez Parlamenty Państw Członkowskich UE oraz Parlament państwa kandydującego

11.    Akcesja

Cechy strategii i polityki akcesyjnej UE

(na przykładzie wschodniego rozszerzenia)

-    klasyczna procedura

-    systematyczność budowania strategii, precyzowania kryteriów i szczegółowych warunków procesu akcesyjnego oraz monitorowania postępów kandydatów w przygotowaniu do członkowstwa

-    maksymalizacja wymagań dotyczących przyjęcia acquis communautaire (dorobek prawny UE)

-    asymetria dostosowań Unii do roszczenia i państw kandydujących do członkowstwa, uznawana często za jednostronne dostosowania kandydatów

-    „dryfujący" kalendarz roszczenia, stopniowo precyzowany i traktowany warunkowo, stosownie do wewnętrznej sytuacji Unii

-    Otwarcie konkurencji między 12 państwami kandydującymi o uzyskanie członkowstwa w pierwszym rozszerzeniu na wschód

-    Prowadzenie działań pogłębiających integracje wewnątrz Unii i implikujących warunki członkowstwa dla państw kandydujących

Zasady negocjacji akcesyjnych

-    stanowisko stron wobec problemu negocjacyjnego w jednym obszarze nie wpływają na stanowiska stron w innych obszarach negocjacyjnych

-    wydarzenia częściowo osiągnięte podczas negocjacji nie są traktowane jako ostateczne dopóty, dopóki umowa nie zostanie zawarta w całości, czyli do momentu uzgodnienia tekstu Traktatu Akcesyjnego

-    na wstępie negocjacji państwo kandydujące deklaruje wolę przyjęcia całego dorobku prawnego UE