79061

UZNANIE ZA ZMARŁEGO I STWIERDZENIE ZGONU.

Do uznania osoby zaginionej za zmarłą stosuje się jej prawo ojczyste. To samo dotyczy stwierdzenia zgonu.

Gdy w sprawie o uznanie cudzoziemca za zmarłego lub stwierdzenie jego zgonu orzeka sąd polski - stosuje się praw o polskie.

art. 11.1 ppm przepis ten zapobiega odesłaniu zwrotnemu w sytuacji gdy o uznaniu za zmarłego lub stwierdzeniu zgonu obywatela polskiego orzeka sąd takiego państwa obcego, w którym obowiązuje w omawianym zakresie zasada właściwości legis patriae.

Artykuł ten pizeciwdziała wyłączeniu właściwości prawa polskiego w sprawie dotyczącej obywatela polskiego rozpatrywanej przez sąd obcy.

Art. 11 rówrueż instytucje do uznania za zmarłego i stwierdzenia zgonu zbliżone np uznanie za zaginionego.

Art. 11.2 właściwe na podstawie tej normy może być jedynie prawo polskie i tylko wtedy gdy zachodzi jurysdykcja sądów polskich.

Omawiana norma obejmuje jedynie uznanie za zmarłego i stwierdzenie zgonu w znaczeniu jakie pojęciom tym nadaje prawo polskie.

Jeśli tylko uzasadniona jest jmysdykcja sądów polskich właściwie jest prawo polskie.

Brak jest możliwości orzeczenia przez sąd polski o uznaniu za zaginionego obywatela obcego na podstawie jego prawa ojczystego.

Granice zastosowania prawa polskiego przy orzekaniu o uznaniu za zmarłego lub stwierdzeniu zgonu cudzoziemca wyznaczają normy jurysdykcyjne.

Art.l 106 kpc

,X>o jurysdykcji krajowej należą sprawy o uznaniu za zmarłego i o stwierdzenie zgonu osoby będącej obywatelem polskim lub cudzoziemca mającego ostatnie miejsce zamieszkania lub ostatnie miejsce zwykłego pobytu w RP”

„ Sąd polski może uznać za zmarłego cudzoziemca mającego ostatnie miejsce zamieszkania i ostatnie miejsce zwykłego pobytu za granicą, jeżeli sprawa wykazuje wystarczający związek polskim porządkiem prawnym”.

„ Do jurysdykcji krajowej należą również sprawy o stwierdzenie zgonu cudzoziemca mającego miejsce zamieszkania i miejsce zwykłego pobytu za granicą jeżeli zgon nastąpił w RP”